HİCRAN GÖZYAŞI - ŞEREF DAĞLARINDA BİR GÜL KANIYOR

ŞEREF DAĞLARINDA BİR GÜL KANIYOR

ASLAN KAYA

ŞEREF YAYLASI

Şeref: Ağyar çiçeklerin yer aldığı, seyavetin üst seviyede olduğu, bezirgânların kol gezdiği, güneşin ise an be an gark olduğu ve aynı zamanda mahbüblerin cemallerinin kendini gösterdiği ardların ve dünya yaylarının en güzelidir. Kimi zaman insanlara bir kadeh içerisinde tatlı aşk şerbetini sunarken, kimi zaman da tatlı aşk şerbetine ağyarı katar.

Bilirim ki bazen hiçbir şeye feragat etmezsin. Allı gelinlerin huzurunda arbede etmezsin. Hani bir aile olur ya çocukları önünde kavga etmez sende işte öylesin. O kadar narinsin naziksin ki ne bir insanı incitirsin, ne de murat gibi yürekleri dağlatırsın. Pınarlarında akan sular berrak ve duygu yüklü olur. Toprağın ise tam da üstat Veysel’in bahsettiği sadık yar olan kara topraktır. Ama Şeref’im sen de bilirsin ki tek sadık yar bir tek yüce Allah’tır. Binlerce insan on binlerce sürülerle sana misafir gelir. Sen ise bağrın açar onlara dost olur yaren olur iyilik yanın gösterirsin. Senin sofrana gelen misafirlerin sohbeti nazlı yar olur.

Bazen şeyda bülbüller sana gelir. Senin toprağında umut ağacının sevgi dalına konar, dağlarında kan ağlayan gülüne divanesel acıklı türküler okur. Ve bazen de olur ki şeyda bülbül sana ağıtlar yakar:

Seyyahı bir bülbül olayım.

Şeref yaylasına konayım.

Gülümden ayrı düştüğüm an,

Şerefin dağlarında donayım.

(Aslan KAYA)

Gör ki onlar sana yakılmış birçok güzel ağıtlardan yalnızca biridir. Sen o ağıtların mis kokulu suları ile beslenirsin ozanları sarı tellerine düşer dilden dile dolanırsın. Şairler senin divanına gelir sen onlara ilham kaynağı olursun. Ozanlarından birinin şu söyleyişi sana ne kadar önem verdiğini gösterir:

Sen soğuk ayazların zemheri yaylası olsan,

Ben seni bağistandaki allı güllerle yeşertirim.

Sen kızıl dağlarda çorak bir toprak paresi olsan,

Ben yağmur olur gözyaşları ile seni yeşertirim.

Sen üstündeki mor dağlarından utanırsan,

Ben allı ir dağ gülü olup sana hayat veririm.

Kara toprağın üzerine beyaz gelinliği salarsa,

Ben kardelen çiçeği olup o gelinliği yırtarım.

Sen allı bir gelinin matemli yüzünü andırırsan,

Ben dem yaşamış yıllarınla seni ağlatırım.

Sen yükseklerde akar billür sularınla aldanırsan,

Ben bir sahra çölü olur, güneşim ile seni kuruturum.

Şunu unutma ki;

Sen karın altında bir parça kara topraksın.

Ben ise üstünde yaşayan şerefli bir ozan Aslan’ım.

Ne seni senden alır ne de seni sana bırakırım.

Değerini bil yeşillerden yeşil, güzellerden bin güzel, mis kokulu havası, berrak pınarları olan Şeref.

Kimse sana kem küm gözlerle bakmasın Anadolu senin değerini senden iyi bilsin. Senin üzerinde beslenen sürü Allah’a şükür ediyor olmasını öğrensin. Bezirgânlar(Tüccar) senin üzerinde çalım caka atmasın. Ben seni çok sevdim onlarda sevmeyi bilsin.

KARDELEN ÇİÇEĞİME SEVGİLERİMLE

KARDELEN ÇİÇEĞİM

Mağrur kalma, altında karın.

Ne olur başın kaldır, kardelen çiçeğim.

Nedir bu sitemin hem ahu zarın,

Ne olur başın kaldır, kardelen çiçeğim.

Bak şu sümbüle ve nevruza,

Laleye güle ve de nergise,

Baş kaldırmışlar mağrurca bize,

Ne olur sen de uyan, kardelen çiçeğim.

Bülbül gelmiş gülü için ötüyor,

Kanayan yarasına dikenler batıyor.

Soğuktan donmuş, yerden yatıyor.

Ne olur başın kaldır, kardelen çiçeğim.

Bu gelinlik toprağındır. Değildir senin,

Sararıp solmuş ince ve nazik tenin,

Bugün çalı ve dikenler almış yerin,

Ne olur başın kaldır, kardelen çiçeğim.

BU KİTABI YAZARKEN ÇOK GÖZYAŞI DÖKTÜM

ŞEREF DAĞLARINDA BİR GÜL AĞLIYOR ADLI ESERİN YAZILIŞ TARİHİ

Şeref dağlarında bir gül kanıyor adlı eserimi Solhan Yeni başak Yatılı İlköğretim Bölge Okulunda okutman olarak görev yaptığım zaman yazdım. Eserimi oluştururken özelikle bizim yöredeki insanların çekmiş olduğu çileleri, sıkıntıları, bazı insanlarımızın yaşadığı sefaletleri göz önünde bulundurarak yazmayı uygun gördüm. Akşamları saat 20.30 da başlardım yazmaya bazen gece 23.00’a kadar yazardım.

TAKDİM

Yazarlık ve şairlik hayatımda Yaşar Kemal ve Yunus Emre’nin büyük bir etkisi var. Bu etkilenme öncelikle şiire yansıdı. Ondan sonra yazarlık üzerinde etkili olmaya başladı.
Şiir hayatına henüz küçük yaşlarda iken atıldım. O zamanlar Ercişli Emrahlar, Yunus Emreler, Karacaoğlanları okurdum. Özelikle saz üstatlarından çok etkilenirdim hiçbir zaman onların programlarını kaçırmazdım. Âşık Veysel, Mah suni Şerif gibi değerli saz üstatlarının kasetlerini çok dinlerdim.
Böylece hayatım büyük bir canlılık içerisinde akıp giderdi. Bu dönemde kendimi büyük bir aşkla okumaya vermiştim. O dönemde birçok roman okudum. Her zaman ilçe halk kütüphanesine gider kitap alırdım. Kutadgubiligler, İnce memedler, Vadideki Zambakları, hep o yaşlarda okudum. Bunların içerisinde en çok etkilendiğim yazar ve eseri ise hiç tartışılmasız bir şekilde Yaşar Kemal olmuştur. Özelikle İnce Memed romanı üzerimde büyük bir etki yaratmıştır.

Üstat Yaşar Kemal’in romanlarının üzerimde bu kadar büyük bir etki bırakması, iyiden iyiye beni hikâye yazmaya zorluyordu. Bu zorlama ise bana gayet sevindirici bir haberin öncülüğünü yaptığını gösteriyordu.

Kendime küçük yaştan beri koyduğum hedeflerime adım adım yaklaşmaktayım. Sizlerin desteği ile bu hedefleri başarmaya çalışacağım.

İleriki zamanlarda yepyeni hikâyelerle ve yepyeni şiirlerle huzurlarınızda olmak dileği ile.

Aslan KAYA

HAYATI:

Aslan KAYA 1984( asıl doğum1986)yılında Bingöl’ün Solhan ilçesinin Doğu yeli köyünde dünyaya geldi.1992 yılında zorunlu göç sebebi ile Solhan ilçesine göç etmek zorunda kaldılar. Bu sebebiyetle Solhan ilçesinin yeşil ova mahallesine yerleşen KAYA ailesi, çocuklarının okuması için varını yoğunu ortaya koydu. Kaya ilköğrenimini Öğretmen Veli Tuğa İlköğretim Okulunda orta öğrenimini ise Solhan Lisesinde yaptı. Daha sonra üniversite hayatına atılan kaya Erzurum Atatürk Üniversitesi Fen Edebiyat Fakültesi Felsefe Bölümünde okumaya hak kazandı. Bu üniversitede mezun olmadan (sevgi bahçesi, göç çığlıkları ve KPSS hazırlık şifre kitabı)adlı eserleri yazdı.

Okul hayatını birçok başarı ile taçlandıran Kaya Atatürk Üniversitesinde okurken dört yıl içerisinde, âşık olduğu saza meyil gösterip büyük bir çaba harcayarak kısa bir zamanda öğrendi. Bunun meyvesi olarak şimdi birçok beste yapmaktadır. Böylece ozanlık yönünü daha çok ön plana çıkarmaktadır. Yaptığı bestelerden bir kaçı (çaresizim, olur mu böyle, kurban olduğum gülom, ay yüzlü sevdiğim, gözlerinde yaş akar…)

Şimdi ki hedeflerinden biri ise Türk edebiyatına damga vuran Şair ve Yazarlar arasına girmek.

ŞEREF DAĞLARINDA BİR GÜL KANIYOR

Alaca karanlığın olduğu bir ovaya gelmiştik kurt izleri ve baykuşların bağırtısının dışında hiçbir şey yoktu bacalar tütmez ocaklar sönüktü. Evlerin çoğu harap insanlar bir olarak bu ellerde göçmüştü. Ağaçlar kurumuş, nehirler donmuştu, kar beyaz gelinliği ile toprağın üstünü örtmüştü. Bizler sessiz sedasız yol alırken bir den bir evde az da olsa ışık belirtisini fark ettik çok üşüdüğümüz için hemen o eve yöneldik büyük bir heyecanla kapıyı çaldık

Bir iki dakika sonra elinde av tüfeğiyle ihtiyar ak saçlı kara gözlü 60 ve 70 yaşlarında tertemiz elbiseli. Elinde kalınca bir kitapla güzelcik bir adam belirdi. Hepimiz önce korktuk sonra adamın yüzündeki gülümseyişi görünce birazcıkta olsa nefes alabildik. Ben hemen söze başladım:

—Selam un aleyküm amca ‘’

aleyküm selam ‘’ dedi

‘’Amca biz bu köyün yabancısıyız üç arkadaş ava çıktık bir tavşanın peşinde…’’’kelime mi tam bitirmeden adam

—önce bir içeri geçin ısının bir çay içelim ondan sonra konuşuruz’’ ve hoş geldiniz dedi

Ben de konuşmamı kesip arkadaşlarla birlikte hemen içeri daldık. Eski virane bir evdi ocağın başına geçip biraz da olsa ısındık. Evde başka kimsenin olmadığını fark ettikten sonra bu adamın yalnız başına kaldığını anladık, o an çay suyu da ateşin üzerinde harıl harıl kaynıyordu ihtiyara yardım edip çayı demledik ve köylerde sandalye olmadığı için küçük kürsüler olurdu o kürsülere oturduk. Çayımızı içtik. Derin bir nefes aldıktan sonra o sessiz ortamı bozmak için söze karıştım

—Amca isminizi lütfeder misiniz’’?

O da ---hacı hasan dedi

‘’Hasan amca benim adım âli, yanımdaki Ahmet ve senin yanında oturanda Mehmet biz üç amca çocuğuyuz. Aynı zamanda üniversite okuyan gençleriz tatil olduğu için ilçemize geldik aramızda kararlaştırıp bugün ava çıkalım dedik ve ava çıktık bu sarp kayaların öte tarafına hiç gelmemiştik oralarda keklik sesleri geliyordu onları avlamak için o dağlara doğru yol aldık

Mehmet:

—Ali gitmeyelim dediyse de ben hiç takmadım ve birazda maceraperest olduğum için ille de --gidelim dedim. O kekliklerin peşine takıldık aradık aramadık hiçbir yer bırakmadık ama onları bir türlü bulamadık tam dönecekken bir hışırtı duyduk arkamızda, hemen dönüp baktığımızda tavşanın kaçtığını fark ettik o tavşanın peşine düşüp ta buralara kadar geldik ve tavşanı da gözden kaçırdık.

Artık akşam olmuştu kurt ayı korkusuyla en iyisi bu civara yakın bir köyde kalalım dedik onun için en yakın burası olduğu fark ettik ve bu köye geldik.

Allaha şükürler olsun ki sana denk geldik yoksa biz bu akşam dışarıda ya kurda kuşa yem olurduk ya da bu zemheri soğuğunda donardık. Dedim

Hacı amca dedi ki

—evlatlarım ben yazarlık yapıyorum her sene kafa dinlendirmek için buralara gelirim şehir hayatını kaldıramıyorum o bunaltıcı o maskeli hayatta yaşamak büyük bir güç ister. İnsan bütün bilgilerini ilham kaynaklarını o zır zeber hayata kaybediyor sanayileşme ve fabrika atıkları hayatlarımızı yaşanılmaz kıldı. Ben de bir nevi olsun rahatlamak için buralara takılmayı kendime layık gördüm. Şimdi ise bu köyde de kimse kalmamış herkes şehir sevdasına kanıp o güzelim havası olan köyleri boşlatıp göçmüş. Hâlbuki ben köyün tezek kokusunu dünyanın en iyi parfümüne değişmem. Benim soframda rakının yerine ekşi bir ayran olsa bile benim için o bir şerbettir şarap ise zehir, bir köylü insanın o capcanlı doğal hali bir şehirlinin maskeli yüzünden kat be kat iyidir.

Hacı amca içten bir nefes alıp verdikten sonra devam etti.

Dedi ki: evlatlar şehirlerde yıllar boyunca komşu komşuyu tanımaz bir komşu evinde ölürse bile diğerinin haberi ya hiç olmaz ya da ceset kokusunu başka bir koku sanıp rahatsız olurlar. Onun için emniyete ya da belediye ye başvurup o koku için önlem almasını istedikleri zaman o komşunun ölümünden haberdar olabilirler. Ya evlatlarım hayat dedikleri şey de işte tam budur hayat işte buradan ortaya çıkıyor

Dedi.

Bizim âli hasan amca’ya: amca bizlerde okulu gurbette okuduğumuz için zorluklarını birazda olsa çektik. Hani derler ya cefayı çekmeden sefayı göremezsin işte biz bunu biraz da olsa anladık. Her şey paragöz olmuş artık insanlık yerine çıkar öne çıkmış, kin ve nefret artmış, fesatlık ortalığı tarumar etmiş, pis çığlıklar karga sesleri gibi yoğunluk kazanmış, utanma adına hiçbir şey kalmamış, dünyada güvenilecek insan sayısı çokça azalmış. Hayâ kendini uzak enginlere doğru çekmiş

Güzelcik ihtiyar başını sallayıp bizim elemana olumlu sinyaller veriyordu…

Sohbetlerimiz biraz uzayıp gittikten sonra, bizim yaşlı güzel yüzlü kara gözlü ihtiyar bey amca

Kalktı arka odaya geçti arka odanın kapısının gıcırtısı insanın kulaklarını çınlatıyordu ve kapının açılması ile orada gelen soğuklar bir nevi kalıplaşmış buzulları andırıyordu. Neyse ki bizim ihtiyar yazar dede o odadan hemen çıktı biliyorduk o odanın çok soğuk olduğunu onunda orada kalamayacağını. Önümüze birkaç tane kâğıt ve bir kitap getirdi sonra bize dedi ki;’’sizler kötü bir şans eseri olarak buraya geldiğiniz için bari size burada yazılmış olan bir hikâyeyi göstereyim’’ deyip bize önce yırtık bir kâğıt verdi ve o kâğıtta şu yazıyordu

---***------*-**-**-* Ey sevgili senin için emsali olmayan bu yemyeşil ova da cennet misali bir bahçe yapayım al kırmızı mermerlerden ortasına bir köşk dikeyim. Hicran gözyaşlarını akıtıp kanallar yapayım, gülistanlığından şeyda bülbüller şakırdasın o yemyeşil bağlarında bin bir gül açsın al mermerden olan köşkten billur gibi sular şaklasın gül bahçesiyle dört bir yanın süslensin ak sütlerle yemyeşil ovaların sulansın,

Ey sevgili piri fani ihtiyarlardan medet ummayım abı hayat olan Ummanlara dalayım senin için sahra çöllerinde bin bir gün aç susuz kalayım.

Sen istemedikçe ben Azrail ile boğuşayım. Bin yıl güneş ay görmeyeyim. Kalbimde kanlı hançer izleri dolaşsın. Sana doğru gelen mızraklar senden utansın. Gece karanlığı aydınlatan ay seni gördüğünde senden utansın.

Ben sensiz olamam sende bensiz olmayasın

Sevgilerimle

Ben hemen söze karışıp dedim ki:

Hacı amca bunlar neyin nesi, ne güzel yazılmış böyle dedim ondan sonra hacı amca elinde ki kitabı gösterip onun sayfalarını karıştırıp bize dedi ki:’’ sizin geldiğiniz bu dağlarla olan bir hikâyeyi dinlemek ister misiniz? Biz de ‘’evet’’okumaya başladı bizler ise çaylarımızı içip dinlendiğimiz için ve aynı zamanda o küçük paragraf o kadar güzel gelmişti ki bu kitabın hikâyesini gerçekten merak etmeye başlamıştık. Sabırsızlıkla okumasını bekliyorduk. Bizim ihtiyar güzel yüzlü adam yavaş yavaş okumaya başladı

neldik büyük bir heyecanla kapıyı

Kitap şu sözlerle başlıyordu.

ŞEREF DAĞLARINDA BİR GÜL KANIYOR

Aşk ateşin içerisinde olan bir güle benzer

Dokundun mu yanarsın uzaklaştın mı donarsın. Aşkta sevip kavuşamama en önemli erdemdir. Gül, güzel yüzlü kızların kullandığı sürmelere benzer o sürmeler çekildi mi aşk kendiliğinden yarene doğru yola çıkar. Yaren de bir yolcu misali sevgiliyi bekler

Sevgili dünyanın ortasında tek başına dolaşan bir bülbül gibidir seven ise yabani bir gülü andırır seyyah olup ardın sıra düşer. Kavuşma anları onlar için şerbet ayrılık zamanı ise bir zakkum zehrini kusturur.

Sevgi umut bahçesine dikilen bir meyvedir. Meyveleri aşk ve hasretliktir. Yeşermesi için ise aşk şerbeti verilir

Ay yüzlü kız dudağı dilberdudağı kaşları kalem gibi yüzünde gamzeleri olan saçları yumak yumak dokunmuş olan bakışlarıyla bir değil bin sinemi yakan konuşurken ağzında şeker kırıyor gibi olan yardır.

Öyle bir yere gelmiştim ki neler göreyim

Bu ne ihtişamlı bu ne görkemli bir yer böyle susuz çöller abaya hasret, yanıyor şeyda bülbüller ötemez olmuş şemsi genç kızları otta çalışır erkekleri ellerinde tırpanlar ihtiyar bir ana sürü peşinde bir o yana bir bu yana koşuşturur durur bulutlar kendilerini sahra çöllerinde sanıp meydanı aylardan beri güneşe bırakmış. Güneş ise var gücüyle ışınlarını insanların üzerine vermeye başlamıştı. Dağlar gölgeye hasret kalmış güneşten bıkmıştı. Yemyeşil ova sahra çöllerine dönmüştü. O ovada ne bir gül kalmıştı nede bir bülbül alacakaranlığa baykuşlar yuva yapmış miskin miskin ötüyorlardı. Topraklar bulutlu havalara hasret kalmış, sürüler mera arar olmuş. Bütün insanları bir telaştır almış.

Bizler İnsanların alev alev yandığı bu topraklarda rahvan atlarla meçhul bir güzergâh üzerinde yol almışız. Ne güngörmüşüz ne de mutlu olmuşuz

Üzerimizde vaveylanlar eksik olmamış analarımızın ağıtları yüreklerimizi parçalar

Kulaklarımızda çınlanırdı gözlerine her gün sürme çeken genç kızlar her şeyden habersiz sessizce oturmuş derin derin gözyaşları akıtıyordu kara toprak yine yağmurdan sırayı devralmış bir sis gibi çökmüştü insanlar ise onun bu çöküşüyle korkuya kapılmış heyecanlı bir telaş içerisine girmişlerdi

Bunun neye alamet olduğunu görmek için bir bekleyiş içerisine girmişlerdi

Bu heyecan ve korkuyla ne yapacaklarından habersiz yerlerinde saymaya çalışıyorlardı

Kimi insan vefasız olurken kimide büyük bir vefa içerisinde kendi etrafında dört dönüyordu

Kartalların feci bakışları insanların aldanmasına yetiyordu keklikler sessiz ve yalnız kalan dağlarda derin derin türküler yakmaya başlamıştı bu türküler insanların bu dünyadan kopuşunu adeta simgeliyordu bu simgeleyiş insanlara ağır bir yük yükleneceğini gösteriyordu

İnsanlığın yüz simgesinde gözyaşı sal izlenimler yerlerini derin ve anlamlı çizgilere bırakmıştı

Bu derin ve anlamlı çizgiler her şeyi ortaya döküyordu.

İşte çobanın yüzünden de bu derin yaraların izleri dolaşırdı hem de bu gencecik yaşında. Gözleri fal taşı gibi açık dururdu. Kaşları gök kuşağının yaylarını çizmesi gibi o gözleri koruma altına almıştı. Bu alınış o gözlere o yüze o kadar b ir güzellik vermişti ki insan kıyamazdı ona bakmaya. Bu çoban bir sürü peşinde dolaşmaktaydı 17- yaşında olmasına rağmen bu ağır hayatta alışmaktaydı bu zorluklarla karşılaşmak zorundaydı. Çünkü evin yükünü o çekecekti. Hem okul hayatını sürdürüyordu hem de bu işle uğraşmak zorundaydı. Çoban(BAHTİYAR) mutsuzluk çöllerinde açan filizler gibi görünürdü

…bahtiyar okulda da çok çalışkan Hemen hemen bütün dersleri en yüksek notlardan oluşan öğrenciydi. Çalışkan efendi ve aynı zamanda güzel yüzlü bir öğrenci olduğu için birçok kız arkadaşının ilgisini çekmekteydi. Yüzünün sağ yanında bir sır gibi saklı olan bir şey vardı sanki yüzüne kalp şeklini çizmişlerdi yüzünde o kalp şekli gizli olarak dururdu. Kimse bilmezken sevdiği kıza söylemişti ve sevdiği kız olan ALEV (orta düzeyde bir ailenin çocuğu, çalışkan olmamasına rağmen çok efendi ve güzelliğiyle ön plana çıkmaktaydı salına salına keklik gibi bir yürüyüşü ve ceylan gibi bakışlarından dolayı daima öğrenciler içerisinden farklı biri olarak ortaya çıkıyordu.)bunu duyunca şok olmuştu. Başta inanamamıştı ve dakikalarca bahtiyarın yüzüne bakmıştı sonra sevincinden yumuşak bir buseyi bahtiyarın yüzünden çizili olan kalp işaretinin üzerine dokunduruverdi. O an sanki bahtiyar için her şey bitmiş gibiydi kendini rüyada görüyordu o kadar mutlu olmuştu ki koşa koşa eve geldi. Evin bahçesinde bir ceviz ağacı vardı ona sarılıp dibine çömeldi ellerini açıp yüce Allaha teşekkür ediyordu o kadar mutluydu ki çamurlu toprağı bile yüzüne sürüyordu. Hata ve hata sevinçten gözyaşlarını tutamıyordu hüngür hüngür ağlıyordu çünkü okulun en güzel kızı onun yanağına bir buse kondurmuştu. Bu onun için gurur verici bir şeydi. Bu onun hayatında ilklerin başlangıcı olacaktı.

Artık bahtiyarla alevin yakınlaşması devam ediyordu. Alev bahtiyarın yanına soru getiriyor, onlar hem soru çözüyor hem de derunisel bir hayal dünyasına geçiyorlardı bakışlar yavaş yavaş etkileyici özeliklerini gösteriyordu. Gözler birbirlerine yöneldiğinde bütün vücuttan ayrılıyor gibi hareketlenme içerisine girerdi birlikte soru çözerken birbirlerine o kadar yakınlaşıyorlardı ki kolları bile birbirlerine değdiğinde aralarında elektriklenme olmasına sebebiyet gösteriyordu. İkisi de bu elektriklemenin farkındaydılar. Günleri böyle geçerken

Kader hep o ikisini bir araya getiriyordu. Alev bir sabah bahtiyarı görmese dayanamazdı hemen pencere tarafına oturur onun yolunu gözlerdi ha gelecek ha gelecek diye gözleri fal taşına dönmüş kalbi güm güm diye atardı. Bahtiyar bahçeye girince gözleri hemen ceylan gözlü sevdiğini arardı onu pencere de görünce anlıyordu ki oda onu seviyor yüzünde bir gülümseyiş olur ona el salar ve sınıfa girerdi. Dersleri bittikten sonra ikisi bir çayırlıkta buluşurdu bu buluşmuşlar hep öyle devam etmekteydi her gece saat 20.00 da birbirlerine buluşma sözü vermişlerdi. Her akşam saat 20.00 oldu mu hemen evden fırlarlar ve biraz uzaktan birbirlerine baktıktan sonra içeri girerlerdi. Bu hep böyle sürecekti. O zamanlar sadece birbirlerini görmekle yetiniyorlardı.

Bir tekrar okulda iken bahtiyar Alev'i çağırdı ve biraz konuşalım’’ dedi boş bir sınıfa geçip konuşmaya karar verdiler. Bahtiyar Alev ya

Alev sana bir şey soracağım sen bana gerçek bir cevap vereceksin olur mu? Dedi

---Alev ‘’ tamam olur

—Alev senin çıktığın biri var mı?

—Senin soracağın çok önemli soru bumuydu.

—Evet, beğenemedin mi?

—Yo güzel bir soru benim hiç çıktığım biri olmadı

—Peki, çıkmak istediğin biri var mı?

—Ya bahtiyar sen çekiniyor musun ne diyeceksen desene

—Tamam, söylüyorum benim ile bir ömür boyu birlikte olmaya var mısın?

—Sen ciddi misin, yoksa şaka mı yapıyorsun

—hayır, gerçek söylüyorum ve çokta ciddiyim

Alev hemen sınıftan çıktı ve koşarak gitti. Gözlerinin içi parlıyordu sevincinden neredeyse havalara uçacaktı. Dersler bittikten sonra arkadaşı elif ile defterlerini alıp hızlı hızlı eve doğru gidiyorlardı o sanki havada yürüyordu bir an bunu fark eden elif

Alev sana neler oluyor bugün hem çok hızlı yürüyorsun hem de kalbin neredeyse yerinden fırlayacak bana anlatır mısın?

Alev ise ‘’bir şey falan yok ben zaten mutluyum öyle.

Biraz yürüdükten sonra Alev bir an kendinden geçip—elif bizim şu bahtiyar nasıl biri diye sordu.

Elif anlayıp anlamazlıktan gelerek ‘’Alev niye konu bir anda şu çocuğa geldi ki’’

—hiç öylesine sordum

Ya öylemi bence çok iyi biri herkesin takdir ettiği biri biz daha nasıl eleştirebiliriz ki

Hayır, eleştirmeye gerek yok ben sadece öylesine sordum o kadar

Sonra birbirlerine bakıp sessizce yol aldılar artık ayrılma noktasına gelmişlerdi birbirleri ile vedalaştıktan sonra evlerine doğru yol aldılar.

Alev koşa koşa eve geldi hemen kapıyı açıp içeri girdi. Üstünü değiştikten sonra elini yüzünü yıkayıp yemeğe oturdu yemeği yedikten sonra odasına geçip o gün olan sıcak gelişmeleri düşünmeye başladı. Kendi kendine söyleniyordu, biz hep aynı saatte birbirimizi görmeye gittiğimiz halde, o hala da benim onu sevip sevmediğimi anlamıyor’’sonra biraz güldü güldüğünde bütün odaya gülücükler saçıyordu, ağladığı zaman inci taneleri enfes halıların üstüne dökülürdü. Gözlerinde gelen yaşlar tane tane dökülürdü. Nazik nazmenin olurlardı. Bu gözyaşları bile birbirlerini incitmemek için yavaş yavaş yol alırlardı. Yatağa uzandığı zaman uzun saçları yüzünü bir örtü gibi örterdi. O kadar güzel görünürdü ki insan saatlerce bakmaya kıyamazdı odasının ortasında küçük bir gül bahçesi vardı o gül bahçesi bütün duvara yansıtılırdı. Akşamları Alev ise o güller içerisinde bir bağistan da yetişen canlı bir gülü andırırdı.

Bahtiyar cephesinde ise çok daha farklı gelişmeler yaşanmaktaydı. Bahtiyar Alev'in hızlı hızlı gidişini kendisini sevmemesine bağlamıştı. Onun için tarumar olmuştu yüreği ile bitmez bir savaşımın içerisine girmişti. Aile durumunun iyi olmamasını da bu Alev aşkı ile bağlandırıyordu. Eve gelip erkence yatağa uzanmıştı. Bu hasretlikle yaşanamayacağını düşünüyordu. Artık okula gitmekten bile utanıyordu kara saçlarına sanki tel tel aklar düşmüştü utancında yüzü bin bir renge bürünmüştü. Rengi sararıp solmuştu yanağının sağ yanındaki kalp şekli bir lamba gibi yanıyorcasına belli ettiriyordu. Gözlerinde dökülen utangaçlık yaşları sefil sefil yol alıp gömleğine dökülüyordu, gömleği o kadar ıslanmıştı ki üzerine yağmur yağmışçasına. Yavaş yavaş gözleri kapanmıştı o kadar stres üzerinde yoğunluk kazanmıştı ki artık bu yükü kaldıramayacağını düşünüyordu böyle bir sevda yükünün altında bahtiyar uykuya dalmıştı.

Yatağı üzerinde bir al gül gibi duruyordu. Boynu bükülmüşçesine.

Sabah olmuş herkes kahvaltısını yapıp cıvıl cıvıl okula doğru yol alıyordu, bahtiyar utangaç ve stresli bir halde okul yoluna düşmüştü. Alev ise bahtiyarın ona yaptığı tekliften dolayı sabah sevinçli sevinçli okula doğru yol almaktaydı. Herkes okula gelmişti bütün sevdalılarda olduğu gibi Alev ile bahtiyarın kaçamaklı gözleri birbirlerini arardı. Bir ara Alev bahtiyar’a baktığında şunu fark etti ki bahtiyar bir şeylerden ya çekiniyor ya da utanıyordur. Bir ders arasında Alev yanındaki elif ile birlikte bahtiyara iki tane soru götürdüler bahtiyar Alev ya soruyu çözerken onlar yavaşça birbirlerinin yanına sokulmuştular. Elif ise o an yeni bir kitap okumakla meşgul oluyordu. Kalem bahtiyarın elinde iken Alev tam o esnada onun elinden tuttu ve sıkıca kavradı bahtiyar o an sevinçten neredeyse ağlayacaktı. O kadar sevinmişti ki yüreğin gümbürtüsüyle adeta baş edemiyordu. Ondan sonra o da bir gözle elife baktıktan sonra yavaşça Alev'in elini tutmaya başladı birbirlerinin ellerine sıkı sıkıya sarılmışlardı. Hiç bırakmak istemiyorcesine, bir an elif Alev ya bir soru sordu, onlar büyük bir telaşla birbirlerinin ellerini bırakı verdiler ama daha sonra tekrar tuttular birbirlerine sevgilerini açıkçasına göstermişlerdi. Artık diller susmuş gözler ve eller konuşuyordu. Birbirlerine bakıp gülmeleri bile onlara her şeyi anlatıyordu. Zil çalmıştı. Çabucak ayrılıp derse gittiler ondan sonra her ders arasında gelip birbirlerini görüyorlardı. Yan yana yürüyüp birbirlerine sadece bir dokunuşları bile onları mutlu ediyordu.

Akşam okul bittiğinde ikisi birlikte eve doğru giderken birbirlerini hiç bırakmayacaklarına dair yeminler ediyorlardı. Sakatlık olursa körlük olursa ne olursa olsun hiç birbirimizi bırakmak yok diyorlardı ilk defa ikisi birbirlerine’’ seni seviyorum’’u kullanmıştı. Böylece ayrıldılar yine her akşam olduğu gibi saat 20.00 da birbirlerini görme pahasına pencere kenarlarına geliyorlardı. Bu hep böyle devam edip gitti artık buluşmak istiyorlardı nihayet bir gün kararlaşıp buluşmaya karar verdiler. Bu onların ilk buluşması olacaktı

Onların bu ilk buluşmasında kelimeler yerinde kalıp adeta yeryüzünde silinmişti sadece gözler konuşuyordu. Bahtiyar alevin gözlerine bakarken alev ise onun sağ yanağındaki kalp izine bakıyordu sanki ikisinin bu özelikleri birbirlerini tamamlıyordu. Bahtiyar yavaş yavaş alevin elini tutmaya başladı. Birbirlerinin ellerini sıkı sıkıya tuttuktan sonra neredeyse kalpleri yerinde fırlayacaktı. Çok mutluydular birbirlerine bir defa da olsa sarıldılar sarıldıktan sonra bahtiyar methiyeler diziyordu ve yareni olan

Aleve diyordu ki ;--sen gönlümde uçan bir kuşsun zarif bir bebek kadar güzelsin bazen uçar havalanırsın ve bazen de gelir gönlümde yuva yaparsın… Daha nice nice methiyeler diziyordu alev başını onun dizine koymuş onun yüzüne bakıp susuyordu sadece o an ki kuş sesleri ve bahtiyarın ince ve nazik sesini dinliyordu

Bir ara Alev bahtiyara dedi ki 0

—bahtiyar sen gerçekten beni çok seviyor musun?

—evet, hem de çok ömür boyunca asla başkasını sevemeyeceğim kadar

—ben de seni dillere sığmayacak kadar seviyorum

— biz söz verdik bundan sonra küsmek yok ayrılmak yok tamam mı?

—hı hı söz

—peki, sen üniversite kazanıp buralarda gitsen ben ne yapacağım o zaman da beni unutmaz mısın?

—hayır, seni hiçbir zaman unutmam ve hiçbir zaman senin yerine başkasını koyamam dedi

Teşekkürler bahtiyar bende hiçbir zaman senin yerine başkasını koymayacağıma tekrar tekrar yemin ediyorum.

Artık zaman onlar için hızlı bir su gibi akıp geçiyordu akşam olmuştu hemen hazırlanıp ayrıldılar artık okul sezonu da bitecekti. Yavaş yavaş son günlere doğru geliyorlardı öğretmenler karneleri hemen hemen hazırlamıştı bahtiyar yine takdir alıyor ve okulun önünde başarısından dolayı okul müdürü tarafından takdir ediliyordu. O ise önemli bir takdiri de gözlerinin aradığı alevden bekliyordu ama bir türlü sevdiği o kızı göremiyordu. Ödül de aldıktan sonra arkadaşlarının yanına gelip hemen elif’e sordu

Alev nerede’’ diye

Ayten ’-Alev gece ağır hastalandığı için gelemedi. Dedi

Bahtiyar ise Alev ya bir mektup yazmıştı. Yazdığı mektubu cebinde buruşturuverdi. Biraz boynunu kaşıdıktan sonra elifle konuşmasının doğru olacağını düşündü. Ardından elifin yanına tekrar gidip

—elif seninle biraz konuşabilir miyiz’’dedi

— Tabiî ki buyurun konuşalım bahtiyar

—burada olmaz özel bir konu farklı bir yerde konuşabilir miyiz?

—okey o zaman bizim sınıfa geçelim orada kimse yok vedalaşırmışız gibi yaparak sen anlatırsın olur mu?

— tamam

Elif ve bahtiyar birlikte biraz yürüdükten sonra elifgillerin sınıfına gelmişlerdi. Bahtiyar elif’E dönüp

—elif benim sana söyleyeceğim şeyi belki de sen de biliyorsun şayet yeni duyuyorsan bilesin ki çok önemli bir konudur söz vereceksin aramızda sır olarak kalacak.

—hı hı tamam söz neymiş bu kadar önemli konu

—ben ve Alev çıkıyoruz ona ulaşamıyorum ve ulaşamadığım için çok tedirgin oluyorum. Ondan dolayı ona bir mektup yazdım bunu ona ulaştırmanı bekliyorum.

—tamam, da niye başkası değil ben götürüyorum

—çünkü Alev en iyi arkadaşlarından biri olarak seni görüyor da ondan

—tamam, endişen olmasın ben ona ulaştırırım. Bir de buradan erken çıkalım bizleri de yanlış anlayanlar olur.

—tamam, teşekkürler görüşürüz

Elif mektubu gizliden cebine koyup Alevlerin evine doğru yol alıyordu. Müsait bir yere geldiğinde mektubu gizlice sol cebinden çıkarıp okumaya başladı çünkü çok merak ediyordu bu edebiyat sevdalısı gencin neler yazacağını.

Mektup şu cümlelerle başlıyordu’’ sevdalıdan sevdasına ‘’

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-**-*-*-*-*-*-*-*-*-*

‘’Ateş içindeki al güle’’

‘’selam ‘’gamze yanaklı kara saçlı, aydan da güzel kız. Selam kara topraktan gelme bin bir sinem yakan körpe kuzu misali olan kız. Senin gözlerin ıssız çöldeki ceylanı andırırken, bakışların ise mahzun bakan bir ahuyu andırır

Yüzüne siyah incili benler dizilmiş, o izler sanki bir Fırat suyu gibi çoğalıp gider

Ağzında bal kırıyor gibi olan tatlı konuşman beni engin ve yemyeşil ovalara götürür. Hayallerimle zır Zeber olurum

Bakışların içimi tarumar eder. Aşkından olmuşum sarhoş

Gülüşün gamzeli yanağını allandırırken,

Dilin bal damlatır servi boylum. Konuşurken ağzında şeker kırıyor gibisin, ağladığın zaman

Gözyaşı yerine inci taneleri dökülür. Saçların yumak yumak bir yana eğilir. Bir bakışınla bir değil bin sinemi yakarsın. Her an her dem aklımdasın biliyor musun? Şunu bil ki bu gönül bu aşktan vazgeçmez. Yıkılsam ahu zar olsam bile, dünya denen şu cihanda yalnız kalsam da

Artık senden vazgeçmem, vazgeçemememde

Bu gönül dizginleri eline almış artık hüküm geçersizdir. Şu aşkın gözü kör olsun çile kapısı kapansın. Ahu figanım yer göğü inletsin seni görmedikten sonra kör olsun gözüm seni sevmedikten sonra yaşam bana haram olsun üzerime kadeh kadeh bölük bölük ölümle gelseler yine de ben senden vazgeçmem. Bu bir aşk adamına yakışmaz. Bu bahtiyar için ölümlerden ölüm demektir. Seni senden izinsiz sevdiğim için kendimden utanıyor ve senden özür diliyorum. Her dem akşamın olmasını isterim senin hayalinle yatayım diye akşamları erkenden yatağıma geçer senin fotoğrafına bakarım hani ikimiz yan yana bir fotoğraf çekmiştik ya işte ben hep onunla yaşıyorum onunla hayal kurar onunla gezerim. Seninle bir ömür boyu aynı yastıkta baş kocatmaya hazır biriyim. Bizde sevda dağlara taşlara sığmaz sevgilide gelen kadehin içerinde baldıran zehri olsa bile biz onu şerbetmiş gibi alır içeriz.

Ben sevdim mi ömür boyu tam severim servi boylu al yazmalım… SON

Mektubu okuyan elif bahtiyarın böyle güzel bir mektup yazdığına inanamıyordu. Hızlı bir şekilde cebine koyup Alev onlara götürdü. Kimsenin içeride olmadığını gören elif orada oyun oynamakta olan çocuklara Alev'i görüp görmediklerini sordu. Çocuklardan biri

—abla o hastaydı akşam direk hastaneye kaldır almışlar babam da gitti. Sanırım oradan da Elazığ’a götürmüşlerdir. Çünkü durumu çok kötüymüş.

Elif hemen söze karışıp ve biraz da şok olmanın etkisi ile –tamam tamam seni anladım teşekkürler.

Elif mektubu bahtiyara bir kitabın arasında göndermişti ve yanına biraz not eklemişti

Mektup Bahtiyarın eline geçtiğinde bahtiyar onu cevap sanıp hemen açı verdi

Bu mektubu ona vermeden onun hastalandığını öğrendi. Bilmiyordu ki alev beyin kanaması geçirmişti.

Alev kız arkadaşlarıyla birlikte murat nehri kenarında pikniğe gitmişlerdi. Doya doya eğlendikten sonra murat nehri kenarında mangal keyfi yapmışlardı. Ondan sonra can oyunu oynamışlardı. Bu oyundan sonra Alev Zehra ve Fatma bir kayalığın yanına gidip birer fotoğraf çekmişlerdi. Birlikte son pozlarını vermişlerdi. Bir an Alev Zehra ya dönüp:

—Zehra baksana hayat ne güzel insan hep ölümden ve ayrılıktan korkmazsa doya doya yaşamak ister değil mi?

—evet, bence de öyle.

— insanın içerisindeki mutluluk belli bir yere kadardır hatta insan çok fazla güldü mü belli bir müddet sonra da ağlar zaten gülmenin zıttı ağlamak değil mi yani gülmenin aşırısı ağlamaktır. İnsanlar genellikle çok fazla sevinemiyorlar

—Okey bence de hayatın ikilemleridir bunlar.

Zehra o an Alev'de şunu fark etmişti: onun üzerinde belli hisler etkili oluyor. O bu hislerin etkisinde kalıyor. Sanki sanki ona bir şeyler olacakmış gibi sinyaller veriyordu.

Zehra hemen Fatma’yı çağırdı ve Fatma dedi ki.

—Fatma ben korkuyorum bu nehirden ne olur kalkın buralardan gidelim. Bak Alev bile çok şüpheli tavırlar sergiliyor. Birimize bir şey olmadan buralardan gidelim.

—tamam, bir saat içerisinde toplanıp gideriz olur mu?

—olur, erken gidelim de

Tekrar dördü bir araya gelip oradan buraya koşuyorlardı. Okulun son günlerinin keyfini çıkarıyorlardı. Eğlenme ve sefa bir arada dans ediyordu gökteki bulutlar yerlerini apaydınlık bir güneşe vermişti. Dağlar beyaz gelinlik yerine sevgi seli olan güller çiçekler ve lalelerle donatılmıştı. Taşlar güneşin karşısında pişmiş tandırdaki ekmeği andırırdı. Ağaçlar insanın bayramlık elbiselerini giymesi gibi yemyeşil fistanlarını üzerlerine geçirmişlerdi. Mis kokular toprakla insanların arasında mekik dokuyordu.

İşte böyle bir havada gezip eğlenmekteydiler. Artık yorulmuşlardı hava yavaş yavaş yüzünü değiştiriyordu. Artık son hazırlıklarını yapmaktaydılar. Evlerine gideceklerdi dört kız. Yola düşecekleri sırada Alev kolyesini kaybettiğini fark etti ve onu almadan hiçbir yere gitmeyeceğini söyledi.

Arkadaşları yapma etme gidelim dedilerse hiçbir etki etmedi bu kulaktan girip diğerinden çıkıyordu. Dönüp ardın sıra koşmaya başladı. Bir kayalığın yanına vardı oralarda da bulamayınca. Murat nehrinin kenarına koştu orada bir taşın üzerine oturmuşlardı. Oraya bakmaya gitti. Kolye suyun kenarında birazda suya girmişti. Alev bunu görünce sevinçle bağırdıktan sonra Zehra onların hepsi oraya koşu verdi. O an neler olduysa oldu Alev kolyeyi tutacağı anda yere yığılı verdi kolye parmağının ucunda kalmıştı. Ağzında burnunda hatta ve hatta dişlerinin arasında bile kan akıyordu. Arkadaşlarını büyük bir çığlık aldıktan sonra Fatma hemen yere yığılı verdi. Zehra ise sararmış solmuş ve bilhassa donmuş bir şekilde evi aradı. Durumu güçlükler hıçkırıklar arasında anlatı verdi. Ondan sonra Alev'i yavaşça kaldırıp nehir den biraz uzaklaştırdıktan sonra yere yatırdılar. Üç arkadaş o kadar ağlıyordu ki. Hıçkırıkları Alev'in üzerine dökülüyordu. Alev ise yarı baygın bir halde az da olsa dönüp onlara bakabiliyordu. Onun bu bakışıyla gözlerinden bir iki damla yaş aşağı doğru süzüldü o iki damla gözyaşları ay gibi yüzünden donup kaldı arkadaşlarına bir gülümseyişten sonra tekrar bayıldı

Halkın arasında büyük bir telaş kopmuştu üç adet minibüs ve bir ambulans murat nehri ne doğru büyük bir hızla yol alıyorlardı. Ambulans yine en önde acı çığlıklar atarak güzergâhı kat ediyordu. Alev'in anne ve babası ise arkadaki arabada hüngür hüngür ağlıyorlardı. Nihayet murat nehrinin kenarına vardılar ambulanstan inip Alev'i hemen ambulansa aldılar. Alev'in annesi ve babası kızlarını yerde yatıyor görünce adeta kendilerinden geçtiler. Boğazlarını yırtarcasına ağıt yaktılar oradaki herkes ağlıyordu. Annesinin –kızım- demesi bütün katı yürekleri ezmeye, yumuşatmaya yetiyordu. Vakit kaybetmeden arabaya aldıktan sonra ambulansın içerisinde Alev’in annesi ve babası da alındı ve onlar ambulansla büyük bir hızla geri döndüler. Diğer kızlar ise zaten şok geçirmişlerdi ağlaya ağlaya arabaya bindiler. Araba da büyük bir hareketlilik vardı. Hiç kimse kimseyle konuşmuyor. Ortalığı sessizlik ve gözyaşları almıştı. Arabalar art arda düşmüş hastaneye doğru yol alıyorlardı. Acı haber tez duyulur misali herkes duymuş halkı büyük bir telaş kapmıştı. Sofular ak saçlı ihtiyarlar yola gelmişlerdi. Sınıf arkadaşları ve öğretmenleri duymuş hepsi şaşırmış kalmış. Kızlar ise hüngür hüngür ağlıyorlardı.

Alev'i hastaneye getirmişlerdi bu gencecik yaşında onu ağır olarak yoğun bakıma kaldırmışlardı. Demek ki Bu hayat ona ağır gelmiş, onu soldurmuş, bu âlemde bıktırmıştı. Kader ağını ölüm yolu üzerine koymuştu. Bu yolda geçecek yolcu olarak ta onu seçmişti

O gün herkes acı haberi almış bir tek bahtiyarın haberi olmamıştı. Arkadaşları bunu ondan saklıyorlardı Ayten bile bahtiyara Alev'in hasta olduğunu söylüyordu.

<Ayten bile bunu ondan saklıyordu. Bahtiyar alevlere gidip onun için geçmiş olsun dileklerini sunacakken yolda karşılaştığı arkadaşı Ferit evde hiç kimsenin olmadığını söyledi. Evden hiç kimsenin olmadığını ve halkta büyük bir telaş olduğunun fark edilmesiyle birlikte telaşı büsbütün artmıştı. Orada dolaşan küçük bir kıza sordu; --alev e ne oldu’’

Çocuk—alev abla dün gezmeye giderken murat nehri kenarında bir taşa çarpmış yere düşmüş kafasında ağzında burnunda kan akıyormuş onu götürmüşler hastaneye dedi

Bahtiyar artık işin ciddiyetini anlamıştı. Dönüp eve gelince ceviz ağacının yanına gidip hüngür hüngür ağlıyordu gözlerinde yağmur misali gözyaşları akıyordu. Kaderine isyan edercesine –kurban olduğum Allah bu bizim mi kaderimizde var- diyordu. Yutkunamıyordu nefes alıp verişi bile ona ağır geliyordu. Halk şüphelenmesin diye yalnız başına bir yere gelmişti. Orada yalnız bir kurt misali tek başına ağlıyordu. Kürtçe bir ağıt yakıyordu.’’kani söza te daye mi kani’’diye söylenip duruyordu

Günler böyle soluk bir biçimde geçiyordu. Her gün karamsarlık her gün ağlamaklı türküler çınlanır alevden iyileşme haberleri beklenirdi. Bir türlü nazlı yardan o haber gelmiyordu

Yaz ayında her gün sevgiliden iyileşme haberleri bekliyordu ki bir ara iyi oldu söylense de sonrada hastaneye gidip Alev'i gören Ahmet tarafından alevin bitkisel hayata alındığı söylendi

Bunu ilk duyan elif yere yığılı verdi arkadaşları koşup kolonya getirdiler. Ona yardımcı olmaya çalışıyorlardı. Ama böyle dört dörtlük kimse onunla ilgilenemiyordu çünkü herkes bir endişe ve acı içerisinde gemilerini yüzdürüyordu. Neredeyse bu yolda herkesin gemisi batacaktı. Bahtiyar da bu acı haberi öğrenmiş hemen arkadaşlarının yanına gelmiş önce doğruluğunu öğrenmek istiyordu yahut ta inanmak istemiyordu. Koşar adımlarla Ahmet'i buldu Ahmet' ten bilginin doğruluğunu öğrendikten sonra adeta beyninden vurulmuşa dönmüştü. Sersem bir şekilde oradan buraya koşuşturan bahtiyarı

Arkadaşları sakinleştirmek için oradan uzaklaştırdılar. Eve doğru götürdüler. Artık akşam olmuştu herkes bir araya toplanmıştı

Alev'in öleceği haberlerini artık yüzde yüz bekliyorlardı. Doktorlar umut yok diyorlardı

Alevin ölüm haberi tez bir şekilde duyuluyordu. Ölüm çığlıkları bir bir yükselmeye başlamıştı onun arkadaşları bir eve toplanmışlardı. Kara kara düşünüyorlardı hepsi ağlıyordu. Hiç kimse kimse ile konuşmuyordu. Bahtiyarın rengi sararıp solmuş güz ayında rüzgârlara maskara olan sarmış sararmış yaprağı andırırdı. Hiç kimseyle konuşmaz öylece donakalmıştı. Gözlerinde inci gibi yaşlar süzülüyordu herkesten çok bağırmak istiyor ama bir türlü zır zeber olan gönlüne söz geçiremiyor sessiz sessiz ağlamaya devam ediyordu. O sadece yutkunmayla sürdürüyordu gözyaşlarını. Dışı sönmüş bir volkanik dağı andırırken içi yanmış yakılmış ve aynı zamanda patlamak üzere olan içi alevlerle dolu olan bir yanardağı andırıyordu. Hiçbir şeye inanmıyordu. Yahut ta inanmak istemiyordu. Sanki bir rüya görüyor gibiydi, artık uyanmak istiyordu bu rüyadan uyanmak ve bir daha böyle bir rüya görmemek için Allaha dualar edecekti.

Ortalığı sessiz çığlıklar almıştı herkes birbirinin gözüne bakıyor ve damla damla gözyaşı akıtmaya başlıyordu. Kadın ağıtları yeri göğü inletiyordu feryatlar kuşların kaçışına bile sebebiyet gösteriyordu. Çocuklara bu sessizlik ve çığlıklarda hiçbir şey anlamıyor ama korkusunu yaşıyorlardı erkekler camiye koşup taziye yerini hazırlıyorlardı. İmamı da çağırdılar artık sala okumasını istiyorlardı. Kimi gençlerde mezarı kazmaya gitmişlerdi. Cenazenin yola düştüğü söylentileri bir bir artıyordu. Kadın erkek herkes yola gelmiş yeşil gözlü sarışın güzeller güzeli aydan da güzel alevin cenazesini bekliyorlardı

Gökyüzünde birer birer kuş süzülüşü görülmeye başlamıştı analar bacılar ağıtlarını yükseltmeye başlamışlardı. Sınıf arkadaşlar yaslar içinde onun fotoğraflarını göğüslerine yapıştırmış üzerine inci gibi gözyaşları akıtıyorlardı araba kiralayıp karşılamaya gidiyorlardı. Sanki bir göç destanı andırırcasına arabalar atlar gibi başını arka arkaya vermiş cenazeye doğru yol alıyorlardı. Ak saçlı ihtiyarlar cenazeyi karşılamak için bir bir abralara atlıyorlardı. Bahtiyar süzüle süzüle ön arabada yerini almıştı. Herkesin elinde ıslak mendiller güzeller güzeli o dilberler dilberi sarışın yeşil gözlü alevin gelmesini bekliyorlardı bulutlar sanki onlarla birlikte yol alıyordu, badı saba sanki utanırcasına yavaş yavaş onların saçlarına dokunup gidiyordu bir buse kondurur gibi. Bulutlar artık hicran gözyaşlarını akıtmaya başlamıştı güneş var gücüyle bulutların arkasına saklanıyordu. Bulutlar ise ona nazaran kendilerini açığa çıkarmış cenaze abrasıyla hareket ediyorlardı bu hareketlilik büyük sessizlik içerisinde devam etmekteydi yeşil gözlü sarışın güzeller güzeli kızın ölüm çığlıkları bir bir yankılanıyordu sınıf arkadaşlarının içerisinde olduğu araba en önde hızlı bir şekilde hareket etmekteydi. Sanki alevin yanına koşarcasına hareket ediyorlardı. Nice tozlu topraklı sarp kayaların olduğu yerlerde bir hızla geçiyorlardı arabaların arka arkaya dizilişi başka diyarlara doğru göç eden kuşları andırırdı. Matemler ve ağıtlar birbirine karışmış, muhayyer bir durum ortaya çıkmıştı. Sanki bir bulut diğer bulutlardan ayrılmış ayrılık gözyaşlarını farklı bir toprağın üzerine akıtırcasına. Okulun tuttuğu araba büyük bir hızla hareket halinde olup, Cenaze arabasına yetişmek üzereydiler. Uzun ince yollardan geçip sarp kayaların olduğu bir yerde cenaze arabasıyla karşılaştılar

O an bahtiyar için hayat durmuştu. Sessizce gözyaşları süzülüyordu bu gözyaşları sanki yüzünde yeni bir kanal açmış hızlı hızlı yol almakta olan bir akarsuyu andırırdı. Kızlar yüksek sesle ağlıyor ve ağıt yakıyorken erkekler ağlamaz deseler de sessizce ağlıyorlardı içlerinde vaveylanlar kopuyordu, sanki şimşekler çakarcasına. Arabalar beklemiyordu öğrenciler arabalarında inip göç etmekte olan kız arkadaşlarını selamlıyorlardı.

Cenaze arabasının önünde alevin annesi ve babası bulunmaktaydı. Arkasındaki arabada okul müdürü ve öğretmenleri yer almaktaydı. Bahtiyarında içerisinde yer aldığı araba süzüle süzüle öğretmenlerinin olduğu arabanın arkasına geçtiler. O an alevin sınıf arkadaşlarından olan Ferit arkasına dönüp baktığında elif in gözlerinde morartıların olduğunu gördü ve şunu anlamaya çalışıyordu. Alevin en yakın kız arkadaşı olan elif acaba şimdi ne hallerdeydi veya onun psikolojik durumu şimdilik nasıl bir duyguydu. Kendi kendine söyleniyordu.’’benim de en yakın arkadaşım ölürse benim ağlamam ile başkasının ağlaması bir olur mu’’sonra yavaşça elife dönüp’’elif içimizde en çok üzülenlerden birisin biliyorum ne olur kendini fazla yıpratma ölenle ölünmez ki. Ancak arkasında dua edebiliriz: yapabileceğimiz bir şey yok Allah büyüktür her şeyi o bilir canı verende o canı alanda odur Hz Süleyman

300 yıl kalıp kurda kuşa hükmetti oda ölüm görmedi. Dünyanın yüzü suyu hürmetine yaratıldığı canlar canı Resulullah da vefat etmedi mi? bir gün sen de ölürsün bir gün gelecek ben de ölürüm baki olan yalnız Allah tır------diyordu. Söyledikleri sadece laftan ibaret kalıyordu. Çünkü elif o kadar ağlıyordu ki söylenenler bir kulaktan girip diğerinden çıkıyordu. Artık kimse kimsenin yüzüne bakmıyordu herkesin hayalinde alev vardı onunla yaptıkları sohbetler, onunla gezdikleri yerler, sınıfta ki konuşmaları, gülüşü ağlayışı her şey akılarından gidip geliyordu.

Neyse bunlar nice bir zaman sonra taziyenin olduğu mahalleye yani alevlerin evinin olduğu yere vardılar cenaze arabasının görünmesiyle kadın ağıtları yükselmeye başladı feryat ve figanlar kopuyordu ağıtlar ardın sıra yeri göğü inletiyordu. O an bir sis çökmüştü ovanın başına keklikler sarp kayalara çıkmış hazin hazin ötüyordu. Kuşlar ardın sıraya girip uzun yol almaya başlamışlardı. Anaları ağlayan çocuklar hıçkıra hıçkıra her şeyden habersiz ağlıyorlardı. Ak saçlı ihtiyarlar bile o gün hicran gözyaşları akıtıyorlardı. Yağmur ıslak ıslak gözyaşı akıtıyordu. Dem devran sanki değişmişti. Herkes arabalardan inip cenazeyi getirdiler camide yıkadıktan yakın akrabaları bir bir gelip son bir defa gördüler o dünyalar güzeli kızın yüzü sarmış sararmıştı ameliyatlardan dolayı kafası paramparçaydı. Yüzünde halada gülücük damarları kendini gösteriyordu. Gözleri kapalı sanki uyuyan güzeli andırıyordu. Annesi o an dayanamayıp bayıldı ihtiyar hasta olan dedesi gelip göremedi çünkü oraya kadar gelemiyordu daha sonra cenaze namazını kıldıktan sonra toprağa gömmek için götürüyorlardı. Alev bu mahallede son dakikalarını geçirmekteydi. Yavaş yavaş mahalleden kopuyordu. Ardın sıra nice gözyaşlı insanları bırakarak gidiyordu. Annesi: bağırıyordu ‘ne olur kızımı götürmeyin son bir defa olsun göreyim’’ diyordu. Ama nafile giden artık dönemez oda biliyordu ama ana yüreği dayanamıyordu. Yola çıkan

Alevin babası ise bir köşeye büzüşmüş, yıkılmış tarumar bir haldeydi. Anasının ‘’alev yavrum’’diye bağrışları ortalığı zır zeber ediyordu feryat ve figanların yükselmesine öncülük ediyordu. Kardeşleri her gün kendileriyle kalkan kahvaltısını yapan, birlikte nice oyunlar oynadıkları, canlarından bile çok sevdikleri ablalarının gidişi ile tuz buz olmuşlardı. Adeta saç baş yolduruyorlardı. Her sabah erken kalkıp annesiyle kahvaltı hazırlayan tandır başına gidip hamur yoğuran, akşamları kardeşlerinin üstünü örten onlarla nice oyunlar oynayan, saçlarını yumak yumak annesine taratan, bir gülüşü ile bin can yakan kız bugün göçmüştü.

Bugün onlar için yasların en büyüğü idi. Gözler hep birbirlerine bakar birbirlerinden bir şeyler arardı. Sözler dere kenarındaki çakıl tanesi gibi kenara çekilmiş fısıltıya bile yer vermiyordu. Evde sessizlik hâkimdi. Hiç kimseden çıt çıkmıyordu. Herkes bir köşede ağlıyordu. Sanki evlerinde hiç kimse kalmamıştı. Babası(Ahmet amca) daima bir gözüyle kapıya bakmaktaydı. Sanki alev ölmemiş de okula gitmiş ve artık akşam vakti olduğu için okuldan gelecek diye her an her dem kapıda yolunu gözlemekteydi. Bu dalgınlığı dakikalarca sürüyordu. Ve bu dalgınlık geçerken yine de ağlıyordu. O öyle bir andı ki kimse yemek yemiyor ve birbiri ile konuşmuyordu. Herkes sus pus olmuştu.

Millet bölük bölük evlerine geliyordu. Kiminin elinde bir torba şeker kiminin elinde ise bir poşet çay ve benzeri şeyler vardı yani eli boş gelen olmuyordu. Taziye için ağıt yakarak gelenler de vardı. Annesinin feryatları kuzusu için dağları delecek seviyedeydi. Boğazı patlatılırcasına ‘’alevim’’ diye bağırıyordu. Onun bu bağrışıyla dağ gibi olan 80 nine dayanmış ak saçlı ihtiyarların bile gözleri doluyor utançlarında kendilerini bir kenara çekiyorlardı

Kardeşleri annelerinin ve babalarının kucağında sımsıkı sarılmış bir şekilde feryadı figan ediyorlardı. Ölüm döşeğinde olan ihtiyar dedesi de sürüne sürüne dışarı gelmiş bir köşede gözyaşı akıtıyordu.

Tabut götürüldüğünde tabutla birlikte akrabaları komşuları ve çevre halkı birlikte hareket ediyordu. O gün dayanışma yardımlaşma ve birlik beraberlik olma günüydü. O gün darda kalanlara yardım elini uzatma günüydü. Onun içindir ki herkes birdi beraberdi.

O an feryadı figanlar zemheri yaylalarında bir çığ gibi büyüyordu. Ağıtlar türküler eşliğinde söyleniyor, gözlerinde yaş akmayan hiç kimse kalmıyordu. Her gün gülü için ağıt yakan şeyda bülbüller bugün susmuş, cıvıl cıvıl öten kuşların sesi soluğu kesilmişti. Bahar ayında tomurcuk tomurcuk açan çiçekler birden yüzün güneşten çevirip ak güller siyah güllere dönüşmüştü.

Mezaristana uğradıklarında hazır olan bir kabir göze çarpıyordu, orta boyda olan biri için hazırlanmış karanlık küçük ve dar bir oda görülmekteydi. İnce uzun olan iki tanede dikili taş orada durmaktaydı. Yönü kıbleye dönük olan bu karanlık odada Alev kalacaktı. Kim bilir Allah çoğu mümin kulu için bu karanlık bu daracık odayı geniş bir oda ve apaydınlık bir yere çeviriyordur. Alev için de olabileceği gibi.

Alev'in yeni odasının komşularından biri babaannesi, diğeri de bilinmiyordu. Sadece üzerinde şu yazılar vardı.’’meçhul adam’’bu adam kimse tahminen burada ölmüş buraya gömülmüştü. Bir savaşta olabileceği gibi işte Alev bunlarla komşu olacaktı tekrar babaannesiyle buluşacak ve hasretlik giderecekti.

Tabutu ağır ağır yere doğru bırakı verdiler. Üstüne toprak atacakları vakit babasının gözyaşlarından damlalar bir yağmur misali Alev'in toprağına dökülüyordu. O an şunu anlamıştım kim demiş babalar ağlamaz vallaha öyle bir ağlarlar ki yürekler dayanmaz. İşte Alev'in babası da olduğu gibi, Onun bir Fırat misali akan gözyaşlarını gören insanlar kendi gözyaşlarına hâkim olamıyorlardı. Hele birde Alev'in sınıf arkadaşları vardı ki onlar bir birlerinin ellerini tutmuş mezarın üstüne karanfiller bırakarak hicran gözyaşları akıtıyorlardı ki insan bu acılı demi hayatta görmek istemezler sanırım. Dem acıların demi olmuştu. Sevgi de umutta hiçbir eser kalmamıştı.

Toprak bizler de gencecik güzeller güzeli bir kızın daha canını alacaktı ve aldı da üstat Veysellin dediği gibi benim sadık yârim kara toprak tır olmayacaktı. Şimdi bir gerçek ortaya çıkıyordu ki tek sadık yar var oda Allah'tır

Ondan dolayı üstada karşı bir cevap yazmanın gerektiğini düşündüm Alev'in bu ölüm anında

ÜSTAD ÂŞIK VEYSEL’E CEVABIM

KARA TOPRAK

Dost dost diye nicesine sarılırsın

Ama Sadık yârin kara toprak olamaz

Beyhude dolanıp boşa yorulursun

Yine sadık yârin kara toprak olamaz

Herkes nice güzele bağlanıp kalır

Kimi bedduasın alır kimi faydalanır

Ancak bazı istekler topraktan alınır

Yine sadık yârin kara toprak olamaz

Koyun veren kuzu veren sütü veren Allah’tır

Ondan gayrisi yalandır, vallaha da tallahtır

Kazma ile dövmekte nasip billâhtır