HİCRAN GÖZYAŞI - GÜL YÜZLÜ VADİDE GÜLLER KANIYOR

GÜL YÜZLÜ VADİDE GÜLLER KANIYOR

ASLAN KAYA

RAHMAN VE RAHİM OLAN ALLAH’IN ADIYLA

ŞEREF YAYLASI

( Kitabımın girişinde güzelim şeref yaylasına yer vermek istedim. Türkülere konu olan şerefi mısralarda canlandırmak istedim.)

Şeref: Ağyar çiçeklerin yer aldığı, seyavetin üst seviyede olduğu, bezirgânların kol gezdiği, güneşin ise an be an gark olduğu ve aynı zamanda mahbüblerin cemallerinin kendini gösterdiği, ardların ve dünya yaylarının en güzelidir. Kimi zaman insanlara bir kadeh içerisinde tatlı aşk şerbetini sunarken, kimi zaman da tatlı aşk şerbetine ağyarı katar ve insanlara kan kusturur.

Bilirim ki Şeref; hiçbir şeye feragat etmezsin. Allı gelinlerin huzurunda arbedeye girmezsin. Hani bir aile olur ya çocukları önünde kavga etmez. Hani bir aile olur ya evlatlarını nazik büyütür, sende işte öylesin. O kadar narinsin, o kadar naziksin ki ne bir insanı incitirsin, ne de Murat gibi yürekleri dağlatırsın.

Pınarlarında akan sular berrak ve duygu yüklü olur. Toprağın ise tam da Üstat Veysel’in bahsettiği sadık yar olan kara topraktır. Ama Şeref’im, sen de bilirsin ki tek sadık yar bir tek yüce Allah’tır.

Binlerce insan on binlerce sürülerle sana misafir gelir. Sen ise bağrın açar onlara dost olur, yaren olur, iyilik yanın gösterirsin. Senin sofrana gelen misafirlerin sohbeti nazlı yar olur. Yemekleri ise aşk ve sevgi olur.

Bazen şeyda bülbüller sana gelir. Senin toprağında umut ağacının sevgi dalına konar, dağlarında kan ağlayan gülüne divanesel acıklı türküler okur. Bazen de olur ki şeyda bülbül sana ölümüne ağıtlar yakar:

Seyyahı bir bülbül olayım.

Şeref yaylasına konayım.

Gülümden ayrı düştüğüm an,

Şerefin dağlarında donayım.

(Aslan KAYA)

Gör ki onlar sana yakılmış birçok güzel ağıtlardan yalnızca biridir. Sen o ağıtların mis kokulu suları ile beslenirsin. Ozanların sarı tellerine düşer dilden dile dolanırsın. Şairler senin divanına gelir, sen onlara ilham kaynağı olursun. Ozanlarından birinin şu söyleyişi sana ne kadar önem verdiğini gösterir:

Sen soğuk ayazların zemheri yaylası olsan,

Ben seni bağistandaki allı güllerle yeşertirim.

Sen kızıl dağlarda çorak bir toprak paresi olsan,

Ben yağmur olur gözyaşları ile seni yeşertirim.

Sen üstündeki mor dağlarından utanırsan,

Ben allı ir dağ gülü olup sana hayat veririm.

Kara toprağın üzerine beyaz gelinliği salarsa,

Ben kardelen çiçeği olup o gelinliği yırtarım.

Sen allı bir gelinin matemli yüzünü andırırsan,

Ben dem yaşamış yıllarınla seni ağlatırım.

Sen yükseklerde akan billur sularınla aldanırsan,

Ben bir sahra çölü olur, güneşim ile seni kuruturum.

Şunu unutma ki;

Sen karın altında bir parça kara topraksın.

Ben ise üstünde yaşayan şerefli bir ozan Aslan’ım.

Ne seni senden alır ne de seni sana bırakırım.

Değerini bil yeşillerden yeşil, güzellerden bin güzel, mis kokulu havası, berrak pınarları olan Şeref.

Kimse sana kem gözlerle bakmasın. Anadolu senin değerini senden iyi bilsin. Senin toprağında beslenen sürü, Allah’a şükür etmeyi öğrensin. Bezirgânlar(Tüccar) senin üzerinde çalım caka atmasın. Ben seni çok sevdim onlarda seni sevmeyi bilsin.

KARDELEN ÇİÇEĞİM

Mağrur kalma, altında karın.

Ne olur başın kaldır, kardelen çiçeğim.

Nedir bu sitemin hem ahu zarın,

Ne olur başın kaldır, kardelen çiçeğim.

Bak şu sümbüle ve nevruza,

Laleye güle ve de nergise,

Baş kaldırmışlar mağrurca bize,

Ne olur sen de uyan, kardelen çiçeğim.

Bülbül gelmiş gülü için ötüyor,

Kanayan yarasına dikenler batıyor.

Soğuktan donmuş, yerde yatıyor.

Ne olur başın kaldır, kardelen çiçeğim.

Bu gelinlik toprağındır. Değildir senin,

Sararıp solmuş ince ve nazik tenin,

Bugün çalı ve dikenler almış yerin,

Ne olur başın kaldır, kardelen çiçeğim.

GÜL YÜZLÜ VADİDE GÜLLER KANIYOR ADLI ESERİN YAZILIŞ TARİHİ

‘’Gül yüzlü Vadide güller kanıyor’’ adlı eserimi, Solhan ilçesinde bir okulda okutman olarak görev yaptığım dönemde yazdım. Eserimi oluştururken, özelikle bizim yöredeki insanların çekmiş olduğu çileleri, sıkıntıları, bazı insanlarımızın yaşadığı sefaletleri göz önünde bulundurarak yazmayı uygun gördüm. Akşamları saat 20.30 da başlardım yazmaya bazen gece 23.00’a kadar yazmaya devam ederdim. Bazı anlarda olurdu ki gece bana harap olurdu. Dertlerimle baş başa kalırdım. Eseri yazarken kendimi tutamayıp ağladığım anlar çok oldu. Yani bu eser için çok gözyaşı döktüm. Özelikle görev yaptığım okul öğretmen ve öğrencilerinden manevi olarak çok büyük bir destek gördüm. Sıkıntılar içerisinde bu eserimi bitirmiş oldum.

TAKDİM:

Yazarlık ve şairlik hayatımda Yaşar Kemal ve Yunus Emre’nin büyük bir etkisi vardır. Bu etkilenme öncelikle şiire yansıdı. Ondan sonra yazarlık üzerinde etkili olmaya başladı.
Şiir hayatına henüz küçük yaşlarda iken atıldım. O zamanlar Ercişli Emrahlar, Yunus Emreler, Karacaoğlanları okurdum. Özelikle saz üstatlarından çok etkilenirdim hiçbir zaman onların programlarını kaçırmazdım. Âşık Veysel, Mah suni Şerif gibi değerli saz üstatlarının kasetlerini çok dinlerdim.
Böylece hayatım büyük bir canlılık içerisinde akıp giderdi.

O dönemde kendimi büyük bir aşkla okumaya vermiştim. Birçok roman okudum. Her zaman ilçe halk kütüphanesine gider kitap alırdım. Kutadgubiligler, İnce memedler, Vadideki Zambakları, hep o yaşlarda okudum. Bunların içerisinde en çok etkilendiğim yazar ve eseri ise hiç tartışılmaz bir şekilde Yaşar Kemal olmuştur. Özelikle İnce Memed romanı üzerimde büyük bir etki yaratmıştır.

Üstat Yaşar Kemal’in romanlarının üzerimde bu kadar büyük bir etki bırakması, iyiden iyiye beni hikâye yazmaya zorluyordu. Bu zorlama ise bana gayet sevindirici bir haberin öncülüğünü yaptığını gösteriyordu.

Kendime küçük yaştan beri koyduğum hedeflerime adım adım yaklaşmaktayım. Sizlerin desteği ile bu hedefleri başarmaya çalışacağım.

İleriki zamanlarda yepyeni hikâyelerle ve yepyeni şiirlerle huzurlarınızda olmak dileği ile.

Aslan KAYA

HAYATIM:

Aslan KAYA 1984( asıl doğum1986)yılında Bingöl’ün Solhan ilçesinin Doğu yeli köyünde dünyaya geldi.1992 yılında zorunlu göç sebebi ile(heyelan bölgesi) Solhan ilçesine göç etmek zorunda kaldılar. Bu sebebiyetle Solhan ilçesinin yeşil ova mahallesine yerleşen KAYA ailesi, çocuklarının okuması için varını yoğunu ortaya koydu. Kaya ilköğrenimini Öğretmen Veli Tuğa İlköğretim Okulunda orta öğrenimini ise Solhan Lisesinde yaptı. Daha sonra üniversite hayatına atılan Kaya Erzurum Atatürk Üniversitesi Fen Edebiyat Fakültesi Felsefe Bölümünde okumaya hak kazandı. Bu üniversitede mezun olmadan (sevgi bahçesi, göç çığlıkları ve KPSS hazırlık şifre kitabı)adlı eserleri yazdı.

Okul hayatını birçok başarı ile taçlandıran Kaya, Atatürk Üniversitesinde okurken dört yıl içerisinde, âşık olduğu saza meyil gösterip büyük bir çaba harcayarak kısa bir zamanda sazı öğrendi. Bunun meyvesi olarak şimdi birçok beste yapmaktadır. Böylece ozanlık yönünü daha çok ön plana çıkarmaktadır. Yaptığı bestelerden bir kaçı (çaresizim, olur mu böyle, kurban olduğum gülom, ay yüzlü sevdiğim, gözlerinde yaş akar…)

Şimdi ki hedeflerinden biri ise: Türk edebiyatına damga vuran Şair ve Yazarlar arasına girmek ve halk ozanı kimliğini alıp kaset çıkarmaktır.

GÜL YÜZLÜ VADİDE GÜLLER KANIYOR

Üç arkadaş, Alaca karanlığın olduğu bir ovaya gelmiştik. Kurt izleri ve baykuşların bağırtısının dışında hiçbir şey yoktu. Bacalar tütmez ocaklar sönüktü. Evlerin çoğu harap insanlar bir olarak bu ellerde göçmüştü. Ağaçlar kurumuş, nehirler donmuştu. Kar beyaz gelinliği ile toprağın üstünü örtmüştü. Bizler sessiz sedasız ve korkuyla yol alırken, garip bir yere gelmiştik. Ne tüten bir baca görünüyordu. Ne de bir ışık vardı. Artık bu gece kurda kuşa yem olacağız derken, aniden bir evde az da olsa ışık belirtisini fark ettik. Çok üşüdüğümüz için hemen o eve yöneldik. Büyük bir heyecanla kapıyı çaldık.

Bir iki dakika sonra elinde av tüfeğiyle ihtiyar, ak saçlı, kara gözlü, 60 ve 70 yaşlarında tertemiz elbiseli, Elinde kalınca bir kitapla güzelcik bir adam belirdi. Hepimiz önce korktuk, sonra adamın yüzündeki gülümseyişi görünce birazcıkta olsa nefes alabildik. Ben hemen söze başladım:

—Selam un aleyküm amca ‘’

—aleyküm selam ‘’ dedi.

—Amca rahatsız ettiğimiz için özür dileriz. Biz bu köyün yabancısıyız. Üç arkadaş ava çıktık bir tavşanın peşinde… Kelime mi tam bitirmeden ihtiyar adam:

—önce bir içeri geçin soluklanın ve ısının bir çay içelim. Ondan sonra konuşuruz nerden gelmişsiniz ne yapıyorsunuz diye.

’’ evime hoş geldiniz’’ dedi.

Ben de konuşmamı kestim. Arkadaşlarla birlikte hemen içeri daldık. Çünkü konuşacak durumda değildik. Çok üşümüştük, kaşlarımız kirpiklerimiz hepsi buz tutmuştu. Ayaklarımız adım atacak halde değildi.

Ak saçlı ihtiyar adamın evi eski virane bir evdi. Ama bacası tütüyordu ya o bile bize yeterdi. Ocağın başına geçip biraz da olsa ısındık. Evde başka kimsenin olmadığını fark ettikten sonra bu adamın yalnız başına kaldığını anladık. Ve birazda olsa şaşırdık. O an çay suyu da ateşin üzerinde harıl harıl kaynıyordu. İhtiyara yardım edip çayı demledik.

Köylerde sandalye olmadığı için küçük kürsüler olurdu. O kürsülere oturduk. Çayımızı içtik. Derin bir nefes aldıktan sonra o sessiz ortamı bozmak için söze başladım.

—Amca isminizi lütfeder misiniz’’?

O da ---Hacı Hasan dedi

‘’Hasan amca benim de adım Ali, yanımdaki Ahmet ve senin yanında oturanda Mehmet.

—Biz üç amca çocuğuyuz. Aynı zamanda üniversite okuyan gençleriz. Tatil olduğu için ilçemize geldik. Aramızda kararlaştırıp bugün ava çıkalım dedik ve ava çıktık. Bu sarp kayaların öte tarafına hiç gelmemiştik. Oralarda keklik sesleri geliyordu. Onları avlamak için o dağlara doğru yol aldık. Mehmet:‘’Ali gitmeyelim’’ dediyse de ben hiç takmadım ve birazda maceraperest olduğum için ille de ‘’gidelim’’ dedim. O kekliklerin peşine takıldık aradık aramadık hiçbir yer bırakmadık, ama onları bir türlü bulamadık. Tam dönecekken bir hışırtı duyduk arkamızda, hemen dönüp baktığımızda tavşanın kaçtığını fark ettik. O tavşanın peşine düşüp ta buralara kadar geldik ve tavşanı da gözden kaçırdık.

Artık akşam olmuştu. Kurt, ayı korkusuyla en iyisi bu civara yakın bir köyde kalalım dedik. Onun için en yakın yerin burası olduğunu fark ettik ve bu köye geldik. Allaha şükürler olsun ki sana denk geldik. Yoksa biz bu akşam dışarıda ya kurda kuşa yem olurduk ya da bu zemheri soğuğunda donardık’’. Dedim. Bizleri sessiz sedasız bir şekilde dinleyen Hasan amca dedi ki;

—evlatlarım ben bu köylüyüm. Yıllar oldu şehirlere göçtük. Her sene kafa dinlendirmek için buralara gelirim. Şehir hayatını kaldıramıyorum. O bunaltıcı, o maskeli hayatta yaşamak büyük bir güç ister. İnsan bütün bilgilerini ilham kaynaklarını o zır zeber hayata kaybediyor. Sanayileşme ve fabrika atıkları hayatlarımızı yaşanılmaz kıldı. Ben de bir nevi olsun rahatlamak için buralara takılmayı kendime layık gördüm. Aynı zamanda yazarlık yapıyorum. Şimdi ise bu köyde de kimse kalmamış. Herkes şehir sevdasına kanıp o güzelim havası olan köyleri boşlatıp göçmüş. Hâlbuki ben köyün tezek kokusunu dünyanın en iyi parfümüne değişmem. Benim soframda rakının yerine ekşi bir ayran olsa bile benim için o bir şerbettir. Şarap ise kusturacak inletecek bir zehir. Bir köylü insanın o capcanlı doğal hali, bir şehirlinin maskeli yüzünden kat be kat iyidir.-

Hacı amca içten bir nefes alıp verdikten sonra devam etti. Dedi ki:

—Evlatlar şehirlerde yıllar boyunca komşu komşuyu tanımaz. Bir komşu evinde ölürse bile, diğerinin haberi ya hiç olmaz, ya da ceset kokusunu başka bir koku sanıp rahatsız olurlar. Onun için emniyete ya da belediye ye başvurup o koku için önlem alınmasını istedikleri zaman, o komşunun ölümünden haberdar olabilirler. Evlatlarım hayat dedikleri şey de işte tam budur. Hayat işte buradan ortaya çıkıyor. Kimisine iğnesini sokarken, kimisine de bir arı misali bal yutturur.- Dedi.

Bizim Ali Hasan amca’ya:

—amca bizlerde okulu gurbette okuduğumuz için, zorluklarını birazda olsa çektik. Hani derler ya cefayı çekmeden sefayı göremezsin. İşte biz bunu biraz da olsa anladık. Her şey paragöz olmuş, artık insanlık yerine çıkar öne çıkmış, kin ve nefret artmış, fesatlık ortalığı tarumar etmiş, pis çığlıklar karga sesleri gibi yoğunluk kazanmış, utanma adına hiçbir şey kalmamış, dünyada güvenilecek insan sayısı çokça azalmış. Hayâ kendini uzak enginlere doğru çekmiş.-

Güzelcik ihtiyar başını sallayıp bizim elemana olumlu sinyaller veriyordu…

Sohbetlerimiz biraz uzayıp gittikten sonra, bizim yaşlı, güzel yüzlü, kara gözlü ihtiyar bey amca kalktı ağır adımlarla arka odaya geçti. Arka odanın kapısının gıcırtısı insanın kulaklarını çınlatıyordu. Ve kapının açılması ile orada gelen soğuklar bir nevi kalıplaşmış buzulları andırıyordu. Neyse ki bizim ihtiyar Yazar dede, o odadan hemen çıktı. Biliyorduk o odanın çok soğuk olduğunu onunda orada fazla kalamayacağını. Önümüze birkaç tane kâğıt ve bir kitap getirdi. Sonra bize dedi ki;

’’sizler kötü bir şans eseri olarak buraya geldiğiniz için, bari size burada yaşanmış olan bir hikâyeyi göstereyim’’ deyip bize önce yırtık bir kâğıt verdi ve o kâğıtta şu yazıyordu.

‘’Ey sevgili senin için emsali olmayan bu yemyeşil vadide, cennet misali bir bahçe yapayım. Al kırmızı mermerlerden ortasına bir köşk dikeyim. Hicran gözyaşlarını akıtıp kanallar yapayım. Gülistanlığından şeyda bülbüller şakırdasın. Bülbüller divanında sana methiyeler dizeyim. O yemyeşil bağlarında bin bir gül açsın. Al mermerden olan köşkten billur gibi sular şaklasın. Gül bahçesiyle dört bir yanın süslensin. Ak ellerle yemyeşil vadin sulansın.

Ey sevgili piri fani ihtiyarlardan medet ummayım. Abı hayat olan Ummanlara dalayım. Senin için sahra çöllerinde bin bir gün aç susuz kalayım.

Sen istemedikçe ben Azrail ile boğuşayım. Bin yıl güneş, ay görmeyeyim. Kalbimde kanlı hançer izleri dolaşsın. Sana doğru gelen mızraklar senden utansın. Gece karanlığı aydınlatan ay seni gördüğünde seni kıskansın. Ben sensiz olamam sende bensiz olmayasın.’’

Ben hemen söze karışıp dedim ki:

—Hacı amca bunlar neyin nesi, ne güzel yazılmış böyle. Ondan sonra Hacı amca elindeki kitabı gösterip ve birazda gülümseyerek, onun sayfalarını karıştırdı. Bize dedi ki:

— sizin geldiğiniz bu dağlarla olan bir hikâyenin küçük bir parçası şimdi dinlemek ister misiniz? Biz de hiç durmadan hemen ‘’evet’’dedik. Çünkü çayımızı da içmiştik. Birazda olsa rahat bir nefes alıp dinlenmiştik. Böyle bir hikâyeyi dinlemek bizim için kaçınılmaz bir fırsat olacaktı. Hacı amca okumaya başladı. Bizler ise çaylarımızı içip dinlendiğimiz için ve aynı zamanda okunan o küçük paragrafın etkisinden daha kurtulamadığımız için, bu kitabın hikâyesini gerçekten merak etmeye başlamıştık. Sabırsızlıkla okumasını bekliyorduk. Bizim ihtiyar güzel yüzlü adam yavaş okumaya başladı.

neldik büyük bir heyecanla kapıyı

Kitap şu sözlerle başlıyordu.

GÜL YÜZLÜ VADİDE GÜLLER KANIYOR

Aşk ateşin içerisinde olan bir güle benzer.

Dokundun mu yanarsın, uzaklaştın mı donarsın. Aşkta sevip kavuşamama en önemli erdemdir. Gül, güzel yüzlü kızların kullandığı sürmelere benzer. O sürmeler çekildi mi aşk kendiliğinden yarene doğru yola çıkar. Yaren de bir yolcu misali sevgiliyi bekler.

Sevgili dünyanın ortasında tek başına dolaşan bir bülbül gibidir. Seven ise yabani bir gülü andırır. Seyyah olup ardın sıra düşer. Kavuşma anları onlar için şerbet ayrılık zamanı ise bir zakkum bitkisinin zehrini kusturur.

Sevgi ise umut bahçesine dikilen bir meyvedir. Meyveleri aşk ve hasretliktir. Yeşermesi için aşk şerbeti verilir. Bitmesi için ise köküne baldıran zehri katılır.

Ay yüzlü kız; dudağı dilberdudağı, kaşları kalem gibi, yüzünde gamzeleri olan, saçları yumak yumak dokunmuş, bakışlarıyla bir değil bin sinemi yakan, konuşurken ağzında şeker kırıyor gibi olan yardır.

İşte benim tatlı temaşa Şerefim aşkı, sevgiyi, huzuru, örfü, adedi, namusu, hayâyı içerisinde barındırırdı. Yani Şeref eskiden ozanlara bir bade suyu niteliği taşırdı. Sanki abı hayat suyu hep ondan geçerdi.

Âşıkların ve maşukların kol gezdiği efsane bir mekândı. Orayı görmek, İremin bahçesinde bir yudum Kevser suyunu içmeye benzerdi. O topraklar çok ihtişamlı ve görkemli bir yerdeydi.

Şimdi ise yanmış, yakılmış böyle susuz çöller abaya hasret yanıyor. Şeyda bülbüller ötemez olmuş. Şemsi genç kızları otta çalışır. Erkekleri ellerinde tırpanlar, ihtiyar bir ana sürü peşinde bir o yana bir bu yana koşuşturur durur. Bulutlar kendilerini sahra çöllerinde sanıp meydanı aylardan beri güneşe bırakmış. Güneş ise var gücüyle ışınlarını insanların üzerine vermeye başlamıştı. Dağlar gölgeye hasret kalmış, güneşten bıkmıştı. Yemyeşil ova sahra çöllerine dönmüştü. O ovada ne bir gül kalmıştı, ne de bir bülbül. Alacakaranlığa baykuşlar yuva yapmış miskin miskin ötüyorlardı. Topraklar bulutlu havalara hasret kalmış, sürüler mera arar olmuştu. Bütün insanları bir telaştır almış. Şerefim şimdi sahipsiz, şerefim şimdi yalnızlıkla boğuşur olmuş. O yemyeşil yayla yerini kupkuru topraklara bırakmış.

Bizler İnsanların alev alev yandığı bu topraklarda rahvan atlarla meçhul bir güzergâh üzerinde yol almışız. Ondandır ki Ne güngörmüşüz ne de mutlu olmuşuz.

Üzerimizde vaveylanlar eksik olmamış. Analarımızın ağıtları yüreklerimizi parçalar,

Kulaklarımızda çınlanırdı. Gözlerine her gün sürme çeken genç kızlar her şeyden habersiz sessizce oturmuş. Derin derin gözyaşları akıtıyordu. Kara toprak yine yağmurdan sırayı devralmış, bir sis gibi çökmüştü. İnsanlar ise onun bu çöküşüyle korkuya kapılmış. Heyecanlı bir telaş içerisine girmişlerdi.

Bunun neye alamet olduğunu görmek için bir bekleyiş içerisine girmişlerdi.

Bu heyecan ve korkuyla ne yapacaklarından habersiz yerlerinde saymaya çalışıyorlardı.

Kimi insan vefasız olurken kimide büyük bir vefa içerisinde kendi etrafında dört dönüyordu.

Kartalların feci bakışları insanların aldanmasına yetiyordu. Keklikler sessiz ve yalnız kalan dağlarda derin derin türküler yakmaya başlamıştı. Bu türküler insanların bu dünyadan kopuşunu adeta simgeliyordu. Bu simgeleyiş insanlara ağır bir yük yükleneceğini gösteriyordu

İnsanlığın yüz simgesinde gözyaşı sal izlenimler yerlerini derin ve anlamlı çizgilere bırakmıştı.

Bu derin ve anlamlı çizgiler her şeyi ortaya döküyordu.

İşte çobanın yüzünden de bu derin yaraların izleri dolaşırdı. Hem de bu gencecik yaşında. Gözleri fal taşı gibi açık dururdu. Kaşları gök kuşağının yaylarını çizmesi gibi o gözleri koruma altına almıştı. Bu alınış o gözlere o yüze o kadar bir güzellik vermişti ki insan kıyamazdı ona bakmaya. Bu çoban bir sürü peşinde dolaşmaktaydı. 17- yaşında olmasına rağmen bu ağır hayatta alışmaktaydı. Bu zorluklarla karşılaşmak zorundaydı. Çünkü evin yükünü o çekecekti. Hem okul hayatını sürdürüyordu. Hem de bu işle uğraşmak zorundaydı. Çoban(BAHTİYAR) mutsuzluk çöllerinde açan filizler gibi görünürdü.

Okulda da çok çalışkan Hemen hemen bütün dersleri en yüksek notlardan oluşan öğrenciydi. Çalışkan efendi ve aynı zamanda güzel yüzlü bir öğrenci olduğu için, birçok kız arkadaşının ilgisini çekmekteydi. Yüzünün sağ yanında bir sır gibi saklı olan bir şey vardı. Sanki yüzüne kalp şeklini çizmişlerdi. Yüzünde o kalp şekli gizli olarak dururdu. Kimse bilmezken sevdiği kıza söylemişti ve sevdiği kız olan ALEV (orta düzeyde bir ailenin çocuğu, çalışkan olmamasına rağmen çok efendi ve güzelliğiyle ön plana çıkmaktaydı salına salına keklik gibi bir yürüyüşü ve ceylan gibi bakışlarından dolayı daima öğrenciler içerisinden farklı biri olarak ortaya çıkıyordu.)bunu duyunca şok olmuştu. Başta inanamamıştı ve dakikalarca Bahtiyarın yüzüne bakmıştı sonra sevincinden yumuşak bir buseyi Bahtiyarın yüzünden çizili olan kalp işaretinin üzerine dokunduruverdi. O an sanki Bahtiyar için her şey bitmiş gibiydi kendini rüyada görüyordu o kadar mutlu olmuştu ki koşa koşa eve geldi. Evin bahçesinde bir ceviz ağacı vardı ona sarılıp dibine çömeldi ellerini açıp yüce Allaha teşekkür ediyordu o kadar mutluydu ki çamurlu toprağı bile yüzüne sürüyordu. Hata ve hata sevinçten gözyaşlarını tutamıyordu hüngür hüngür ağlıyordu çünkü okulun en güzel kızı onun yanağına bir buse kondurmuştu. Bu onun için gurur verici bir şeydi. Bu onun hayatında ilklerin başlangıcı olacaktı. Fakir olmasına çok fakirdi, ama aşkın sınır tanımadığını gayet iyi bilirdi.

Artık Bahtiyarla Alevin yakınlaşması devam ediyordu. Alev Bahtiyarın yanına soru getiriyor, onlar hem soru çözüyor hem de derunisel bir hayal dünyasına geçiyorlardı bakışlar yavaş yavaş etkileyici özeliklerini gösteriyordu. Gözler birbirlerine yöneldiğinde bütün vücuttan ayrılıyor gibi hareketlenme içerisine girerdi

Birlikte soru çözerken birbirlerine o kadar yakınlaşıyorlardı ki kolları bile birbirlerine değdiğinde aralarında elektriklenme olmasına sebebiyet gösteriyordu. İkisi de bu elektriklemenin farkındaydılar. Günleri böyle geçerken kader hep o ikisini bir araya getiriyordu. Alev bir sabah Bahtiyar’ı görmese dayanamazdı. Hemen pencere tarafına oturur, onun yolunu gözlerdi. Ha gelecek ha gelecek diye gözleri fal taşına dönmüş, kalbi güm güm diye atardı. Bahtiyar bahçeye girince, gözleri hemen ceylan gözlü sevdiğini arardı. Onu pencere de görünce anlıyordu ki o yar onun yolunu bekliyor ve o yar onu seviyor. Yüzünde bir gülümseyiş olur ona el salar ve sınıfa girerdi. Dersleri bittikten sonra ikisi bir çayırlıkta buluşurdu. Bu buluşmuşlar hep böyle devam etmekteydi. Her akşam saat 20.00 da birbirlerine buluşma sözü vermişlerdi. Saat 20.00 oldu mu hemen evden fırlarlardı. Aynı saatte aynı yere varırlardı. Kimi zaman ikisinden birinin işi çıkar, biraz geç gelirdi. Yine de birbirlerinden özür dilerlerdi. Çünkü sevdalıyı yalnız bırakmak, aşkta verilen sözü tutmanın çok büyük bir şey olduğunu bilmek gerekti. Onlarda zaten böyle bir şeyi biliyorlardı. Buluşmaları ve tatlı aşk sohbetlerinden sonra ayrılırlardı. En son uzaktan birbirlerine baktıktan sonra içeri girerlerdi. Bu her dem böyle sürecekti. O zamanlar sadece birbirlerini görmekle ve kısa konuşmakla yetiniyorlardı.

Bir gün okuldayken Bahtiyar Alev'i çağırdı. Ve ‘’biraz konuşalım’’ dedi.

Boş bir sınıfa geçip konuşmaya karar verdiler. Bahtiyar Alev’e

‘’Alev sana bir şey soracağım ve sen bana gerçek bir cevap vereceksin olur mu?’’ Dedi.

Alev gülümseyerek ‘’ tamam olur’’

—Alev senin çıktığın biri var mı?

Kız bu soru karşısında biraz şaşırdı. Ve

—Senin soracağın çok önemli soru bumuydu.

—Evet, niye beğenemedin mi?

—Yok, bir şey demedim ki eh güzel bir soru benim hiç çıktığım biri olmadı.

—Peki, çıkmak istediğin biri var mı?

Alev artık kızıyordu. Çünkü o da Bahtiyar’ı seviyordu. Ama Bahtiyar’ın konuşamaması, onu zor durumda bırakıyordu.

—Ya Bahtiyar sen çekiniyor musun ne diyeceksen desene

—Tamam, söylüyorum. Ben senden çok hoşlanıyorum. Benim ile bir ömür boyu birlikte olmaya var mısın?

—Sen ciddi misin, yoksa bu bir şaka mı?

—hayır, gerçek söylüyorum ve çokta ciddiyim.

Alev hiç bir şey söylemeden, hemen sınıftan çıktı ve koşarak gitti. Gözlerinin içi parlıyordu, sevincinden neredeyse havalara uçacaktı. Dersler bittikten sonra arkadaşı Elif ile defterlerini alıp hızlı hızlı eve doğru gidiyorlardı. O sanki havada yürüyordu, bir an bunu fark eden Elif

—Alev sana neler oluyor, bugün hem çok hızlı yürüyorsun, hem de kalbin neredeyse yerinden fırlayacak bana ne olduğunu anlatır mısın?

Alev ise ‘’bir şey falan yok ben zaten mutluyum öyle.

Biraz yürüdükten sonra Alev bir an kendinden geçip

—Elif bizim şu Bahtiyar nasıl biri.

Diye sordu.

Elif anladığı halde anlamazlıktan gelerek ‘’Alev niye konu bir anda şu çocuğa geldi ki’’

—hiç öylesine sordum

—Ya öylemi bence çok iyi aynı zamanda herkesin takdir ettiği biri, biz daha nasıl eleştirebiliriz ki.

—Hayır, eleştirmeye gerek yok ben sadece öylesine sordum o kadar

Sonra birbirlerine bakıp sessizce yol aldılar artık ayrılma noktasına gelmişlerdi birbirleri ile vedalaştıktan sonra, evlerine doğru evlerine doğru gidiyorlardı.

Alev Elif’ten ayrıldıktan sonra sevinçli bir şekilde koşarak eve geldi. Hemen kapıyı açıp içeri girdi. Üstünü değiştirdikten sonra elini yüzünü yıkayıp, yemeğe oturdu. Yemeği yedikten sonra odasına geçip o gün olan sıcak gelişmeleri düşünmeye başladı. Kendi kendine söyleniyordu.’’ biz hep aynı saatte birbirimizi görmeye gittiğimiz halde, o hala da benim onu sevip sevmediğimi anlamıyor’’.sonra biraz güldü: güldüğünde bütün odaya gülücükler saçıyordu. Ağladığı zaman inci taneleri enfes halıların üstüne dökülürdü. Gözlerinde gelen yaşlar nazikçe dökülürdü. Yani hem nazik hem de nazmenin olurlardı. Bu gözyaşları bile birbirlerini incitmemek için yavaş yavaş yol alırlardı. Yatağa uzandığı zaman, uzun saçları yüzünü bir örtü gibi örterdi. O kadar güzel görünürdü ki, insan saatlerce ona bakmaya kıyamazdı. Odasının ortasında küçük bir gül bahçesi vardı. O gül bahçesi bütün duvara yansıtılırdı. Akşamları Alev ise o güller içerisinde bir bağıştan da yetişen canlı bir gülü andırırdı.

Bahtiyar cephesinde ise çok daha farklı gelişmeler yaşanmaktaydı. Bahtiyar Alev'in hızlı gidişini kendisini sevmemesine bağlamıştı. Onun için tarumar olmuştu. Yüreği ile bitmez bir savaşımın içerisine girmişti. Aile durumunun iyi olmamasını da bu Alev aşkı ile bağlandırıyordu. Eve gelip erkence yatağa uzanmıştı. Bu hasretlikle yaşanamayacağını düşünüyordu. Artık okula gitmekten bile utanıyordu. Kara saçlarına sanki tel tel aklar düşmüştü. Utancında yüzü bin bir renge bürünmüştü. Rengi sararıp solmuştu. Yanağının sağ yanındaki kalp şekli bir lamba gibi yanıyorcasına kendini belli ettiriyordu. Gözlerinde dökülen utangaçlık yaşları sefilce yol alıp gömleğine dökülüyordu. Gömleği o kadar ıslanmıştı ki üzerine yağmur yağmışçasına. Yavaş yavaş uyku sersemi oluyordu. Artık gözleri kapanmıştı. Stres o kadar üzerinde yoğunluk kazanmıştı ki artık bu yükü kaldıramayacağını düşünüyordu. Böyle ağır bir sevda yükünün altında uykuya dalmıştı.

Yatağı üzerinde bir al gül gibi duruyordu. Boynu nice gülden farklı bükülmüşçesine kendini gösteriyordu.

Gece yine herkesi ölüm uykusuna almıştı. Her yer sessizliğe bürünmüştü. Sadece kurbağa ve bazı kuş çeşitlerinin sesleri duyuluyordu. Bahtiyar ve Alev ise, erken sabah olur diye hayallerle uykuya dalmışlardı.

Sabah olmuş herkes kahvaltısını yapıp, okula doğru yol alıyordu. Bahtiyar ise utangaç ve stresli bir halde okul yoluna düşmüştü. Alev Bahtiyar’ın ona yaptığı tekliften dolayı sabah neşeli bir eda ile okula doğru yol almaktaydı. Herkes okula gelmişti. Bütün sevdalılarda olduğu gibi Alev ile Bahtiyar’ın kaçamaklı gözleri birbirlerini arardı. Bir ara Alev Bahtiyar’a baktığında şunu fark etti ki; Bahtiyar bir şeylerden ya çekiniyor ya da utanıyordu. Bir ders arasında Alev yanındaki Elif ile birlikte Bahtiyar’a iki tane soru götürdüler. Bahtiyar Alev’e soruyu çözerken Elif yavaş yavaş uzaklaşıyordu. Onlar ise yavaşça birbirlerinin yanına sokulmuşlardı. Elif yeni bir kitap okumakla meşgul oluyordu. Kalem Bahtiyarın elinde iken Alev tam o esnada onun elinden tuttu. Ve sıkıca kavradı. Bahtiyar’ın rengi hemen değişiverdi. O an sevinçten neredeyse ağlayacaktı. O kadar sevinmişti ki yüreğin gümbürtüsüyle adeta baş edemiyordu. Ondan sonra o da bir gözle Elif’e baktıktan sonra yavaşça Alev'in elini tutmaya başladı. Birbirlerinin ellerini sıkı sıkıya tutmuşlardı. Hiç bırakmak istemiyorcasına, bir an Elif Alev’e bir soru sordu. Onlar büyük bir telaşla birbirlerinin ellerini bırakıverdiler. Ama daha sonra tekrar tuttular birbirlerine sevgilerini açıkçasına göstermişlerdi. Artık diller susmuş gözler ve eller konuşuyordu. Birbirlerine bakıp gülmeleri bile onlara her şeyi anlatıyordu. Ders arası zili çalmıştı. Çabucak ayrılıp derse gittiler. Ondan sonra her ders arasında gelip kütüphanede birbirlerini görüyorlardı. Yan yana yürüyüp birbirlerine sadece bir dokunuşları bile onları mutlu ediyordu.

Akşam okul bittiğinde ikisi birlikte eve doğru giderken, birbirlerini hiç bırakmayacaklarına dair yeminler ediyorlardı. Sakatlık olursa, körlük olursa ne olursa olsun, hiç birbirimizi bırakmak yok diyorlardı. İlk defa ikisi birbirlerine’’ seni seviyorum’’u kullanmıştı. Böylece ayrıldılar, yine her akşam olduğu gibi saat 20.00 da birbirlerini görme pahasına pencere kenarlarına geliyorlardı. Bu hep böyle devam edip gitti. Artık âşıklar misali buluşmak istiyorlardı. Nihayet bir gün kararlaşıp buluşmaya karar verdiler. Bu onların ilk buluşması olacaktı.

Onların bu ilk buluşmasında kelimeler yerinde kalıp, adeta yeryüzünde silinmişti. Sadece gözler konuşuyordu. Bahtiyar Alevin gözlerine bakarken, Alev ise onun sağ yanağındaki kalp izine bakıyordu. Sanki ikisinin bu özelikleri birbirlerini tamamlıyordu. Bahtiyar yavaş yavaş Alevin elini tutmaya başladı. Birbirlerinin ellerini sıkı sıkıya tuttuktan sonra neredeyse kalpleri yerinde fırlayacaktı. Çok mutluydular. Birbirlerine bir defa da olsa sarıldılar. Sarıldıktan sonra Bahtiyar methiyeler diziyordu ve yareni olan

Aleve diyordu ki;

—sen gönlümde uçan bir kuşsun. Zarif bir bebek kadar güzelsin. Bazen uçar havalanırsın ve bazen de gelir gönlümde yuva yaparsın… Böyle daha nice nice methiyeler diziyordu. Alev başını onun dizine koymuş, onun yüzüne bakıp susuyordu. Sadece o an ki kuş sesleri ve Bahtiyarın ince ve nazik sesini dinliyordu.

Bir ara Alev Bahtiyar’a dedi ki:

—Bahtiyar sen gerçekten beni çok seviyor musun?

—Evet, hem de çok ömür boyunca asla başkasını sevemeyeceğim kadar.

—ben de seni dillere sığmayacak kadar seviyorum

— biz söz verdik. Bundan sonra küsmek yok, ayrılmak yok tamam mı?

—hı hı söz

—peki, sen üniversite kazanıp buralarda gitsen ben ne yapacağım, o zaman da beni unutmaz mısın?

—hayır, seni hiçbir zaman unutmam ve hiçbir zaman senin yerine başkasını koyamam. Dedi

—Teşekkürler Bahtiyar bende hiçbir zaman senin yerine başkasını koymayacağıma tekrar tekrar yemin ediyorum.

Artık zaman onlar için hızlı bir su gibi akıp geçiyordu. Akşam olmuştu, hemen hazırlanıp ayrıldılar. Artık okul sezonu da bitecekti. Yavaş yavaş son günlere doğru geliyorlardı. Öğretmenler karneleri hemen hemen hazırlamıştı. Bahtiyar yine takdir alıyor ve okulun önünde başarısından dolayı okul müdürü tarafından takdir ediliyordu. O ise önemli bir takdiri de gözlerinin aradığı Alevden bekliyordu. Ama bir türlü sevdiği o kızı göremiyordu. Ödül de aldıktan sonra arkadaşlarının yanına gelip hemen Elif’e sordu

— Alev nerede’’ diye

Elif ’-Alev gece ağır hastalandığı için gelemedi. Dedi

Bahtiyar ise Alev’e bir mektup yazmıştı. Yazdığı mektubu cebinde buruşturuverdi. Biraz boynunu kaşıdıktan sonra, Elif ile konuşmanın doğru olacağını düşündü. Ardından Elif’in yanına tekrar gidip:

—Elif seninle biraz konuşabilir miyiz’’dedi

— Tabiî ki buyurun konuşalım. Bahtiyar

—burada olmaz özel bir konu farklı bir yerde konuşabilir miyiz?

—okey o zaman bizim sınıfa geçelim orada kimse yok vedalaşırmışız gibi yaparak, sen anlatırsın olur mu?

— tamam

Elif ve Bahtiyar birlikte biraz yürüdükten sonra Elifgillerin sınıfına gelmişlerdi. Bahtiyar Elif’e dönüp

—Elif benim sana söyleyeceğim şeyi belki de sen de biliyorsun. Şayet yeni duyuyorsan bilesin ki çok önemli bir konudur. Söz vereceksin aramızda sır olarak kalacak.

—hı hı tamam söz neymiş bu kadar önemli konu.

—ben ve Alev ile ilgili biz çıkıyoruz. Ona ulaşamıyorum ve ulaşamadığım için çok tedirgin oluyorum. Ondan dolayı ona bir mektup yazdım. Bunu ona ulaştırmanı bekliyorum.

—tamam, da niye başkası değil ben götürüyorum.

—çünkü Alev en iyi arkadaşlarından biri olarak seni görüyor da ondan.

—tamam, endişen olmasın, ben ona ulaştırırım. Bir de buradan erken çıkalım, bizleri de yanlış anlayanlar olur.

—tamam, teşekkürler görüşürüz.

Elif mektubu gizliden cebine koyup Alevlerin evine doğru yol alıyordu. Müsait bir yere geldiğinde mektubu gizlice sol cebinden çıkarıp okumaya başladı. Çünkü çok merak ediyordu, bu edebiyat sevdalısı gencin neler yazacağını.

Mektup şu cümlelerle başlıyordu’’ sevdalıdan sevdasına ‘’

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-**-

‘’Ateşler içindeki al güle’’

‘’selam ‘’gamze yanaklı kara saçlı, aydan da güzel kız. Selam kara topraktan gelme bin bir sinem yakan, körpe kuzu misali olan kız. Sevdiğim senin gözlerin ıssız çöldeki ceylanı andırırken, bakışların ise mahzun bakan bir ahuyu andırır.

Yüzüne siyah incili benler dizilmiş, o izler sanki bir Fırat suyu gibi çoğalıp gider.

Ağzında şeker kırıyor gibi olan tatlı konuşman, beni engin ve yemyeşil ovalara ve aynı zamanda ulaşılmaz hayaller âlemine götürür. Hayallerimle zır Zeber olurum.

Bakışların içimi tarumar eder. Aşkından olmuşum sarhoş.

Gülüşün gamzeli yanağını allandırırken,

Dilin bal damlatır servi boylum. Konuşurken ağzında şeker kırıyor gibisin, ağladığın zaman, gözyaşı yerine inci taneleri dökülür. Saçların yumak yumak bir yana eğilir. Bir bakışınla bir değil bin sinemi yakarsın. Her an her dem aklımdasın biliyor musun? Şunu bil ki bu gönül bu aşktan vazgeçmez. Yıkılsam ahu zar olsam bile, dünya denen şu cihanda yalnız kalsam da

Artık senden vazgeçmem, vazgeçemememde.

Bu gönül dizginleri eline almış artık hüküm geçersizdir. Şu aşkın gözü kör olsun. Çile kapısı kapansın. Ahu figanım yer göğü inletsin. Seni görmedikten sonra kör olsun gözüm, seni sevmedikten sonra yaşam bana haram olsun. Üzerime kadeh kadeh, bölük bölük ölüm ile gelseler yine de ben senden vazgeçmem. Bu bir aşk adamına yakışmaz. Bu Bahtiyar için ölümlerden ölüm demektir.

Seni senden izinsiz sevdiğim için kendimden utanıyor ve senden özür diliyorum. Her dem akşamın olmasını isterim. Çünkü senin hayalinle yatarım diye. Akşamları erkenden yatağıma geçer, senin fotoğrafına bakarım. Hani ikimiz yan yana bir fotoğraf çekmiştik ya, işte ben hep onunla yaşıyorum onunla hayal kurar, onunla gezerim.

Seninle bir ömür boyu aynı yastıkta baş kocatmaya hazır biriyim. Bizde sevda, dağlara taşlara sığmaz. Sevgilide gelen kadehin içinde baldıran zehri olsa bile, biz onu şerbetmiş gibi alır içeriz.

Biz sevdik mi, ömür boyu aynı yastıkta baş kocatmak için severiz servi boylu al yazmalım… SON

Mektubu okuyan Elif Bahtiyar’ın böyle güzel bir mektup yazdığına inanamıyordu. Hızlı bir şekilde cebine koyup Alev’e götürdü. Kimsenin içerde olmadığını gören Elif orada oyun oynamakta olan çocuklara, Alev'i görüp görmediklerini sordu. Çocuklardan biri

—abla o hastaydı akşam hemen hastaneye kaldırmışlar. Babam da gitti. Sanırım oradan da Elazığ’a götürmüşlerdir. Çünkü durumu çok kötüymüş.

Elif hemen söze karışıp ve biraz da şok olmanın etkisi ile

–tamam, tamam seni anladım. Lütfen artık sus teşekkürler. Hiç durmadan hemen geri döndü. Arkadaşının durumunun çok kötü olduğu anlaşılıyordu. Alınan mektubu geri iade etmek için bir kitabın arasında göndermeyi uygum gördü. Ve yanına bir de not eklemişti.

Mektup Bahtiyar’ın eline geçtiğinde Bahtiyar onu cevap sanıp hemen açtı. Okuduktan sonra şok olmuştu.

Anlaşılan bu mektubu ona vermeden, onun hastalandığını öğrendi.

Bilmiyordu ki Alev beyin kanaması geçirmişti.

Alev kız arkadaşlarıyla birlikte Murat nehri kenarında pikniğe gitmişlerdi. Doya doya eğlendikten sonra Murat nehri kenarında, mangal keyfi yapmışlardı. Ondan sonra can oyunu oynamışlardı. Bu oyundan sonra Alev Zehra ve Fatma bir kayalığın yanına gidip birer hatıra fotoğraf çektirmişlerdi. Yani birlikte son pozlarını vermişlerdi. Bir an Alev Zehra ya dönüp:

—Zehra baksana hayat ne güzel insan hep ölümden ve ayrılıktan korkmazsa doya doya yaşamak ister değil mi? diye sordu.

Zehra birazda şaşırmasına karşın:

—evet, bence de öyle.

— insanın içerisindeki mutluluk belli bir yere kadardır. Hatta insan çok fazla güldü mü belli bir müddet sonra da ağlar. Zaten gülmenin zıttı ağlamak değil mi? Bence insanlar çok fazla sevinemiyorlar.

—Okey bence de hayatın ikilemleridir bunlar.

Zehra o an Alev'de şunu fark etmişti: onun üzerinde belli hisler etkili oluyor. O bu hislerin etkisinde kalıyor. Sanki ona bir şeyler olacakmış gibi sinyaller veriyordu.

Zehra hemen Fatma’yı çağırdı ve Fatma’ya dedi ki.

—Fatma ben korkuyorum bu nehirden, ne olur kalkın buradan gidelim. Bak Alev bile çok şüpheli tavırlar sergiliyor. Birimize bir şey olmadan buralardan gidelim.

—tamam, bir saat içerisinde toplanıp gideriz olur mu?

—olur, ama daha erken gidelim de hiçbir şey olmasın.

Tekrar dördü bir araya gelip, oradan oraya koşuyorlardı. Okulun son günlerinin keyfini çıkarıyorlardı. Eğlenme ve sefa bir arada dans ediyordu. Gökteki bulutlar yerlerini apaydınlık bir güneşe vermişti. Dağlar beyaz gelinlik yerine, sevgi seli olan güller çiçekler ve lalelerle donatılmıştı. Taşlar güneşin karşısında pişmiş tandırdaki ekmeği andırırdı. Ağaçlar insanın bayramlık elbiselerini giymesi gibi yemyeşil fistanlarını üzerlerine geçirmişlerdi. Mis kokular toprakla insanların arasında mekik dokuyordu.

İşte böyle bir havada gezip eğlenmekteydiler. Artık yorulmuşlardı. Hava yavaş yavaş yüzünü değiştiriyordu. Son hazırlıklarını yapmaktaydılar. Evlerine gideceklerdi dört kız. Yola düşecekleri sırada, Alev kolyesini kaybettiğini fark etti. Ve onu almadan hiçbir yere gitmeyeceğini söyledi.

Arkadaşları ‘’yapma etme gidelim’’ dedilerse de hiçbir etki etmedi. Bu kulaktan girip diğerinden çıkıyordu. Dönüp ardın sıra koşmaya başladı. Bir kayalığın yanına vardı. Oralarda da bulamayınca Murat nehrinin kenarına koştu. Orada bir taşın üzerine oturmuşlardı. Oraya bakmaya gitti. Kolye suyun kenarındaydı. Birazda suya girmişti. Alev bunu görünce sevinçle bağırdıktan sonra, Zehra onların hepsi oraya koşu verdi. O an neler olduysa oldu. Alev kolyeyi tutacağı anda yere yığılı verdi. Kolye parmağının ucunda kalmıştı. Ağzında burnunda hatta ve hatta dişlerinin arasında bile kan akıyordu. Arkadaşlarını büyük bir çığlık aldıktan sonra, Fatma hemen yere yığılı verdi. Zehra ise sararmış solmuş ve bilhassa donmuş bir şekilde evi aradı. Durumu güçlükle hıçkırıklar arasında anlatı verdi. Ondan sonra Alev'i yavaşça kaldırıp nehir den biraz uzaklaştırdıktan sonra, yere yatırdılar. Üç arkadaş o kadar ağlıyordu ki. Hıçkırıkları Alev'in üzerine dökülüyordu. Alev ise yarı baygın bir halde az da olsa dönüp onlara bakabiliyordu. Onun bu bakışıyla gözlerinden bir iki damla yaş aşağı doğru süzüldü. O iki damla gözyaşları ay gibi yüzünden donup kaldı. Arkadaşlarına bir gülümseyişten sonra tekrar bayıldı. Köyde büyük bir hareketlilik başlamıştı.

Halkın arasında büyük bir endişe olmuştu. Üç adet minibüs ve bir ambulans Murat nehrine doğru büyük bir hızla yol alıyorlardı. Ambulans yine en önde acı çığlıklar atarak güzergâhı kat ediyordu. Alev'in anne ve babası ise arkadaki arabada hüngür hüngür ağlıyorlardı. Nihayet Murat nehrinin kenarına vardılar. Ambulanstan inip Alev'i hemen ambulansa aldılar. Alev'in annesi ve babası kızlarını yerde yatıyor görünce adeta kendilerinden geçtiler. Boğazlarını yırtarcasına ağıt yaktılar oradaki herkes ağlıyordu. Annesinin –kızım- demesi bütün katı yürekleri ezmeye, yumuşatmaya yetiyordu. Vakit kaybetmeden arabaya aldıktan sonra ambulansın içerisine Alev’in annesi ve babası da alındı. Onlar ambulans ile birlikte büyük bir hızla geri döndüler. Diğer kızlar ise zaten şok geçirmişlerdi. Ağlaya ağlaya arabaya bindiler. Araba da büyük bir hareketlilik vardı. Hiç kimse kimseyle konuşmuyor. Ortalığı sessizlik ve gözyaşları almıştı. Arabalar art arda düşmüş. Hastaneye doğru yol alıyorlardı. Acı haber tez duyulur misali, herkes duymuş. Halkı büyük bir telaş kapmıştı. Sofular, ak saçlı ihtiyarlar yola gelmişlerdi. Sınıf arkadaşları ve öğretmenleri duymuş hepsi şaşırmış kalmış. Kızlar ise hüngür hüngür ağlıyorlardı.

Alev'i hastaneye getirmişlerdi. Bu gencecik yaşında onu ağır olarak yoğun bakıma kaldırmışlardı. Demek ki Bu hayat ona ağır gelmiş, onu soldurmuş, bu âlemde bıktırmıştı. Kader ağını ölüm yolu üzerine koymuştu. Bu yolda geçecek yolcu olarak ta onu seçmişti.

O gün herkes acı haberi almış, bir tek Bahtiyar’ın haberi olmamıştı. Arkadaşları bunu ondan saklıyorlardı. Ayten bile Bahtiyar’a Alev'in hasta olduğunu söylemiyordu. O bile bunu ondan saklıyordu.

Bahtiyar Alevlere gidip onun için geçmiş olsun dileklerini sunacakken, yolda karşılaştığı arkadaşı Ferit, evde hiç kimsenin olmadığını söyledi. Evden hiç kimsenin olmadığını ve halkta büyük bir telaş olduğunun fark edilmesiyle birlikte, Bahtiyar’ın telaşı büsbütün artmıştı. Orada dolaşan küçük bir kıza sordu;

—Alev e ne oldu’’

Çocuk:

—Alev abla dün gezmeye giderken Murat nehri kenarında bir taşa çarpmış, yere düşmüş. Kafasında ağzında burnunda kan akıyormuş. Onu hastaneye götürmüşler. Dedi

Bahtiyar artık işin ciddiyetini anlamıştı. Dönüp eve gelince, ceviz ağacının yanına gidip hüngür hüngür ağlıyordu. Yüzünde yağmur misali gözyaşları akıyordu. Kaderine isyan edercesine;

–kurban olduğum Allah, bu bizim mi kaderimizde var. Diyordu. Yutkunamıyordu, nefes alıp verişi bile ona ağır geliyordu. Halk şüphelenmesin diye yalnız başına bir yere gelmişti. Orada yalnız bir kurt misali tek başına ağlıyordu. Kürtçe bir ağıt yakıyordu.’’kani söza te daye mi kani’’diye söylenip duruyordu

Günleri böyle soluk bir biçimde geçiyordu. Her gün karamsarlık her gün ağlamaklı türküler çınlanır, Alevden iyileşme haberleri beklenirdi. Bir türlü nazlı yardan o haber gelmiyordu.

Yaz ayında her gün sevgiliden iyileşme haberleri bekliyordu ki, bir ara iyi oldu söylense de, sonrada hastaneye gidip Alev'i gören Ahmet tarafından, Alevin bitkisel hayata alındığı söylendi.

Bunu ilk duyan Elif yere yığılı verdi. Arkadaşları koşup kolonya getirdiler. Elif’e yardımcı olmaya çalışıyorlardı. Ama böyle dört dörtlük, hiç kimse onunla ilgilenemiyordu. Çünkü herkes bir endişe ve acı içerisinde gemilerini yüzdürüyordu. Neredeyse bu yolda herkesin gemisi batacaktı. Bahtiyar da bu acı haberi öğrenmiş, hemen arkadaşlarının yanına gelmiş, önce haberin doğruluğunu öğrenmek istiyordu. Yahut ta inanmak istemiyordu. Koşar adımlarla Ahmet'i buldu Ahmet' ten bilginin doğruluğunu öğrendikten sonra, adeta beyninden vurulmuşa dönmüştü. Sersem bir şekilde oradan buraya koşuşturan Bahtiyarı,

Arkadaşları sakinleştirmek için oradan uzaklaştırdılar. Eve doğru götürdüler. Artık akşam olmuştu. Herkes bir araya toplanmıştı.

Alev'in öleceği haberlerini artık yüzde yüz bekliyorlardı. Doktorlar ‘’umudu kesin. Yani umut yok’’ diyorlardı.

Alevin ölüm haberi tez bir şekilde duyuluyordu. Ölüm çığlıkları bir bir yükselmeye başlamıştı. Ortalığı hiç çekilmeyecek bir sessizliğin hâkimiyeti almıştı. Kimse kimseyle konuşmuyor, herkes gelecek bu kötü haberi bekliyordu. Kimileri ise bugünün tarihini hafızalarına kazımak istiyorlardı. Çünkü bugün onlar için kara bir gün olacaktı. İnsanlar guruplar halinde bir yerlere gidiyorlardı. Ayrı ayrı güzergâhlardan Alev’in akrabalarının evlerine toplanıyorlardı. Herkes onun annesi ve babasının yanında olmak istiyordu.

Alev’in arkadaşları da bir eve toplanmışlardı. Kara kara düşünüyorlardı ve hepsi ağlıyordu. Hiç kimse kimse ile konuşmuyordu. Bahtiyar’ın rengi sararıp solmuş, güz ayında rüzgârlara maskara olan, sarmış sararmış yaprağı andırırdı. Hiç kimseyle konuşmaz, öylece donakalmıştı. Gözlerinde inci gibi yaşlar süzülüyordu. Herkesten çok bağırmak istiyor, ama bir türlü zır zeber olan gönlüne söz geçiremiyor, sessiz sessiz ağlamaya devam ediyordu. O sadece yutkunmayla sürdürüyordu gözyaşlarını. Dışı sönmüş bir volkanik dağı andırırken, içi yanmış yakılmış ve aynı zamanda patlamak üzere olan içi alevlerle dolu olan bir yanardağı andırıyordu. Hiçbir şeye inanmıyordu. Yahut ta inanmak istemiyordu. Sanki bir rüya görüyor gibiydi. Artık uyanmak istiyordu bu rüyadan. Uyanmak ve bir daha böyle bir rüya görmemek için Allah’a dualar edecekti.

Ortalığı sessiz çığlıklar almıştı. Herkes birbirinin gözüne bakıyor ve damla damla gözyaşı akıtmaya başlıyordu. Kadın ağıtları yeri göğü inletiyordu feryatlar kuşların kaçışına bile sebebiyet gösteriyordu. Çocuklar bu sessizlik ve çığlıklarda hiçbir şey anlamıyor, ama korkusunu hep birlikte yaşıyorlardı. Erkekler camiye koşup taziye yerini hazırlıyorlardı. İmamı da çağırmışlardı. Artık sala okumasını istiyorlardı. Kimi gençlerde mezarı kazmaya gitmişlerdi. Cenazenin yola düştüğü söylentileri bir bir artıyordu. Kadın erkek herkes yola gelmiş. Yeşil gözlü, sarışın güzeller güzeli, aydan da güzel Alev’in cenazesini bekliyorlardı.

Gökyüzünde birer birer kuş süzülüşü görülmeye başlamıştı. Analar bacılar ağıtlarını yükseltiyorlardı. Sınıf arkadaşlar gözyaşları içinde onun fotoğraflarını göğüslerine yapıştırmış. Üzerine inci gibi gözyaşları akıtıyorlardı. Araba kiralayıp karşılamaya gidiyorlardı. Sanki bir göç destanı andırırcasına, arabalar atlar gibi başını arka arkaya vermiş, cenazeye doğru yol alıyorlardı. Ak saçlı ihtiyarlar cenazeyi karşılamak için bir bir arabalara atlıyorlardı. Bahtiyar da süzüle süzüle ön arabada yerini almıştı. Herkesin elinde ıslak mendiller, güzeller güzeli, o dilberler dilberi sarışın, yeşil gözlü Alevin gelmesini bekliyorlardı. Bulutlar sanki onlarla birlikte yol alıyordu. Badı saba sanki utanırcasına yavaş yavaş onların saçlarına dokunup gidiyordu. Sanki bir buse kondurur gibiydi. Bulutlar, artık hicran gözyaşlarını akıtmaya başlamıştı. Güneş var gücüyle bulutların arkasına saklanıyordu. Bulutlar ise ona nazaran kendilerini açığa çıkarmış, cenaze arabasıyla hareket ediyorlardı. Bu hareketlilik büyük sessizlik içerisinde devam etmekteydi. Yeşil gözlü, sarışın, güzeller güzeli kızın ölüm çığlıkları bir bir yankılanıyordu.

Sınıf arkadaşlarının içerisinde olduğu araba en önde hızlı bir şekilde hareket etmekteydi. Sanki Alevin yanına koşarcasına hareket ediyorlardı. Nice tozlu, topraklı, sarp kayaların olduğu yerlerde büyük bir hızla geçiyorlardı. Arabaların arka arkaya dizilişi başka diyarlara doğru göç eden kuşları andırırdı. Matemler ve ağıtlar birbirine karışmış, muhayyer bir durum ortaya çıkmıştı. Sanki bir bulut diğer bulutlardan ayrılmış ayrılık gözyaşlarını farklı bir toprağın üzerine akıtırcasına hareket ediyordu. Okulun tuttuğu araba büyük bir hızla hareket halinde olup, Cenaze arabasına yetişmek üzereydi. Uzun ince yollardan geçip sarp kayaların olduğu bir yerde cenaze arabasıyla karşılaştılar.

O an Bahtiyar için hayat durmuştu. Sessizce gözyaşları süzülüyordu yüzünde. Bu gözyaşları sanki yüzünde yeni bir kanal açmış hızlı hızlı yol almakta olan bir akarsuyu andırırdı. Onun için gerçek sevgiliden ayrılma anının bu an olduğunu şimdi anlıyordu. Yüreğinde büyük bir parça kopuyordu.

Kızlar da yüksek sesle ağlıyor ve ağıt yakıyorken, erkekler ağlamaz deseler de sessizce ağlıyorlardı. İçlerinde vaveylanlar kopuyordu, sanki şimşekler çakarcasına. Arabalar beklemiyordu öğrenciler arabalarında inip göç etmekte olan kız arkadaşlarını selamlıyorlardı.

Cenaze arabasının önünde Alevin annesi ve babası bulunmaktaydı. Arkasındaki arabada okul müdürü ve öğretmenleri yer almaktaydı.

Bahtiyarında içerisinde yer aldığı araba, süzüle süzüle öğretmenlerinin olduğu arabanın arkasına geçti. O an Alevin sınıf arkadaşlarından olan Ferit arkasına dönüp baktığında Elif’in gözlerinde morartıların olduğunu gördü ve şunu anlamaya çalışıyordu. Alevin en yakın kız arkadaşı olan Elif acaba şimdi ne hallerdeydi veya onun psikolojik durumu şimdilik nasıl bir duyguydu. Kendi kendine söyleniyordu.’’benim de en yakın arkadaşım ölürse benim ağlamam ile başkasının ağlaması bir olur mu?’’sonra yavaşça Elif’e dönüp:

—Elif içimizde en çok üzülenlerden biri sensin biliyorum. Ne olur kendini fazla yıpratma ölenle ölünmez ki. Ancak arkasında dua edebiliriz. Yapabileceğimiz bir şey yok, Allah büyüktür. Her şeyi o bilir canı verende o canı alanda odur. Hz Süleyman 300 yıl kalıp kurda kuşa hükmetti, oda ölüm görmedi mi? Dünyanın yüzü suyu hürmetine yaratıldığı, canlar canı Resulullah da vefat etmedi mi? bir gün sen de ölürsün, bir gün gelecek ben de ölürüm. Baki olan yalnız Allah tır diyordu. Söyledikleri sadece laftan ibaret kalıyordu. Çünkü Elif o kadar ağlıyordu ki söylenenler bir kulaktan girip diğerinden çıkıyordu. Artık kimse kimsenin yüzüne bakmıyordu. Herkesin hayalinde Alev vardı. Onunla yaptıkları sohbetler, onunla gezdikleri yerler, sınıftaki konuşmaları, gülüşü, ağlayışı kısacası her şey akılarından gelip gidiyordu.

Bunlar nice bir zaman sonra, taziyenin olduğu mahalleye, yani Alevlerin evinin olduğu yere vardılar. Cenaze arabasının görünmesiyle kadın ağıtları yükselmeye başladı. Feryat ve figanlar kopuyordu. Ağıtlar ardın sıra yeri göğü inletiyordu. O an bir sis çökmüştü ovanın başına, keklikler sarp kayalara çıkmış hazin hazin ötüyordu. Kuşlar ardın sıraya girip uzun yol almaya başlamışlardı. Anaları ağlayan çocuklar, hıçkıra hıçkıra her şeyden habersiz ağlıyorlardı. Ak saçlı ihtiyarlar bile o gün hicran gözyaşları akıtıyorlardı. Yağmur ıslak gözyaşı akıtıyordu. Demu devran sanki değişmişti. Arabalardan inip cenazeyi getirdiler. Camide yıkadıktan sonra yakın akrabaları bir bir gelip son bir defa gördüler. O dünyalar güzeli kızın yüzü sarmış sararmıştı. Ameliyatlardan dolayı kafası paramparçaydı. Yüzünde halada gülücük damarları kendini gösteriyordu. Gözleri kapalı iken bile sanki uyuyan bir prensesi, sanki uyuyan temaşa bir güzeli andırıyordu. Annesi onu gördüğünde dayanamayıp bayıldı. İhtiyar yatalak olan dedesi gelip göremedi. Çünkü oraya kadar gelemiyordu. Lakin ihtiyar adamda takat kalmamıştı.

Daha sonra cenaze namazını kıldılar. Toprağa gömmek için mezarlığa götürüyorlardı. Kara toprak ise Alev’in yolunu dört gözle bekliyordu. Yani Alev bu mahallede son dakikalarını geçirmekteydi. Yavaş yavaş mahalleden kopuyordu. Ardın sıra nice gözü yaşlı insanları bırakarak gidiyordu. Annesi feryadı figan edip bağırıyordu:

—ne olur kızımı götürmeyin. Son bir defa olsun göreyim’’ Ama nafile giden artık dönemez. O da biliyordu ama ana yüreği dayanmıyordu. Mezarlık için yola çıkanlardan biriside Alevin babası Mahmut Amcaydı. O ise bir köşeye büzüşmüş, yıkılmış tarumar bir haldeydi. Hiç kimseyle konuşmuyordu. Sadece dizlerini dövünüp duruyordu. Köylüler onun yanında ayrılmıyorlardı. Onu teselli etmek için, bin bir çeşit ağız döküyorlardı. Lakin onu susturamıyorlardı. Mahmut Bey kızını kendisinden çok seviyordu. Köyün imamı Mala Ömer gelip Mahmut’un kollarında tutup kaldırdı.

—Mahmut doğrul, Allah’a şükürler et. Allah’a kızın için dualarda bulun. Şimdi ağlama zamanı değil, kızın için dua etme zamanıdır. Allah sana ve ailene acil şifalar versin. Allah kızının mekânını Cennet eylesin. Hadi gözüm kalk.

Mala Ömer’in bu konuşmasından sonra Mahmut amcanın kollarına girip onu kaldırdılar. Ama dizlerinde takat kalmamıştı. Yürüyemiyordu.

Anasının ‘’Alev yavrum’’diye bağrışları ortalığı zır zeber ediyordu. Feryat ve figanların yükselmesine öncülük ediyordu. Kardeşleri her gün kendileriyle kalkıp kahvaltısını yapan, birlikte nice oyunlar oynadıkları, canlarından bile çok sevdikleri ablalarının gidişi ile tuz buz olmuşlardı. Adeta saç baş yolduruyorlardı. Her sabah erken kalkıp annesiyle kahvaltı hazırlayan, tandır başına gidip hamur yoğuran, akşamları kardeşlerinin üstünü örten, onlarla nice oyunlar oynayan, saçlarını yumak yumak annesine taratan, bir gülüşü ile bin can yakan kız, bugün onların arasında göçmüştü. Alev’i defnettikten sonra herkes hızlı bir şekilde geri dönüyordu. Çünkü kabristan insana ölüm korkusunu hatırlatıyordu. O gün Tabut götürüldüğünde tabutla birlikte akrabaları, komşuları ve çevre halkı birlikte hareket ediyordu. O gün dayanışma yardımlaşma, birlik beraberlik olma günüydü.

O gün darda kalanlara yardım elini uzatma günüydü. Onun içindir ki herkes birdi, beraberdi.

O an feryadı figanlar zemheri yaylalarında bir çığ gibi büyüyordu. Ağıtlar türküler eşliğinde söyleniyor, gözlerinde yaş akmayan hiç kimse kalmıyordu. Her gün gülü için ağıt yakan şeyda bülbüller, bugün susmuş, cıvıl cıvıl öten kuşların sesi soluğu kesilmişti. Bahar ayında tomurcuk tomurcuk açan çiçekler birden yüzün güneşten çevirip ak güller siyah güllere dönüşmüştü. O gün karaların giyindiği gündü.

Mezaristana uğradıklarında hazır olan bir kabir göze çarpıyordu, orta boyda olan biri için hazırlanmış karanlık küçük ve dar bir oda görülmekteydi. İnce uzun olan iki tanede dikili taş orada durmaktaydı. Yönü kıbleye dönük olan bu karanlık odada Alev kalacaktı. Kim bilir Allah çoğu mümin kulu için bu karanlık bu daracık odayı geniş bir oda ve apaydınlık bir yere çeviriyordur. Alev için de olabileceği gibi.

Alev'in yeni odasında komşularından biri babaannesi, diğeri de bilinmiyordu. Sadece üzerinde şu yazılar vardı.’’meçhul adam’’bu adam kimse tahminen burada ölmüş buraya gömülmüştü. Bir savaşta olabileceği gibi işte Alev bunlarla komşu olacaktı. Tekrar babaannesiyle buluşacak ve hasretlik giderecekti.

Tabutu ağır ağır yere doğru bırakı verdiler. Üstüne toprak atacakları vakit babasının gözyaşlarından damlalar bir yağmur misali Alev'in toprağına dökülüyordu. O an şunu anlamıştım ki. Kim demiş babalar ağlamaz vallaha öyle bir ağlarlar ki yürekler dayanmaz. İşte Alev'in babası da olduğu gibi, Onun bir Fırat misali akan gözyaşlarını gören insanlar, kendi gözyaşlarına hâkim olamıyorlardı. Hele birde Alev'in sınıf arkadaşları vardı ki onlar bir birlerinin ellerini tutmuş mezarın üstüne karanfiller bırakarak hicran gözyaşları akıtıyorlardı. İnsan bu acılı demi hayatta görmek istemez sanırım.

Dem acıların demi olmuştu. Sevgi de umutta hiçbir eser kalmamıştı.

Toprak bizlerde gencecik, güzeller güzeli bir kızın daha canını alacaktı ve aldı da. Üstat Veysel’in dediği gibi ‘’benim sadık yârim kara topraktır.’’ olmayacaktı. Şimdi bir gerçek ortaya çıkıyordu ki tek sadık yar var oda Allah'tır.

Ondan dolayı üstada karşı bir cevap yazmanın gerektiğini düşündüm Alev'in bu ölüm anında.

ÜSTAD ÂŞIK VEYSEL’E CEVABIM

KARA TOPRAK

Dost dost diye nicesine sarılırsın,

Ama Sadık yârin kara toprak olamaz.

Beyhude dolanıp boşa yorulursun,

Yine sadık yârin kara toprak olamaz.

Herkes nice güzele bağlanıp kalır,

Kimi bedduasın alır kimi faydalanır,

Ancak bazı istekler topraktan alınır,

Yine sadık yârin kara toprak olamaz.

Koyun veren kuzu veren sütü veren Allah’tır.

Ondan gayrisi yalandır, vallaha da tallahtır.

Kazma ile dövmekte nasip billâhtır.